جواب هماهنگ آدم هایی که همدیگر را ندیده بودند.

یکی از چیزهایی جالبی که همیشه ذهن منُ به خودش مشغول کرده، جواب های هماهنگ و یه دستیه که مخالفین انبیا، به انبیا می دادن.

همیشه با خودم می گفتم چطور ممکنه این آدما اینقدر شبیه هم حرف بزنن. اونم آدمایی که بین بعضیاشون قرن ها، و بین بعضی های دیگه شون فرسنگ ها فاصله بوده.

اونم توی زمانه ای که از رسانه های مکتوب و غیر مکتوب خبری نبوده.

دست آخر به این نتیجه رسیدم که همه ی اون جواب های شبیه به هم از یه مرکز واحد سازماندهی شده. مرکزی به اسم تعصب و  کهنه پرستی.

مرکزی که طبق اساس نامه ی اون، سنت  و آداب و رسوم و عقاید آبا و اجدادی، حقانیت داره.  

مرکزی که طبق اساس نامه ی اون، این سنت پیشینیان نیست که باید با رأی عقل سنجیده بشه، بلکه بر عکس. این رأی عقله که باید با ملاک و سنجه ی سنت آبا و اجدادی سنجیده بشه.

هر پیامبری که مردمُ به درایت و تعقل و فکر و اندیشه دعوت کرد،  این جواب کلیشه ای رو شنید که:

« نه!، ما به همان راهى مى‌رویم که پدرانمان مى‌رفتند.»

خدا، لا به لای آیه های سوره ی بقره، بعد از نقل این جواب کلیشه ای و سراسر تعصب، اینطور فرموده که:

«  آیا حتى اگر پدرانشان بی خرد و گمراه بوده‌اند، باز هم باید دنباله رو آن ها باشند؟

دعوت‌کننده‌ کافران چون مَثَل کسى است که حیوانى را  بانگ می زند. حیوانی که جز صدا و ندایی مبهم، چیزی نمى‌شنود. آرى!  آن ها کرند و  لالند و  کورند و  درنمى‌یابند.»

خانه از پای بست ویران است

خیلی از آدما،‌ تصوری که از خدا و پیامبر و دنیا و هستی دارن، مربوط به سنین پنج شش سالگیشونه.

یعنی توی اون سن هر چیزی که از معلم مهد و مامان و مادربزرگشون شنیدن، براشون شده جهان بینی.  در حالی که تصورات و  عقاید پنج شش سالگی، به درد همون پنج شش سالگی می خوره. 

خیلی از ماها، خودمون بزرگ شدیم و بیست و چند سالمونه،‌ ولی خدایی که توی ذهنمون داشتیم بزرگ نشده و کوچیک مونده.  برای همینم  دیگه جوابگوی خیلی از مسائل هستی و دنیا و جامعه نیست و باید به قدرتش شک کرد.

اینکه می گن مهم ترین و ضروری ترین علم دنیا،‌ علم خداشناسیه به همین خاطره.

اونایی که توی خداشناسی پایه شون ضعیف باشه،  حرف شک و تردید خودشون نمی شن.

تردید، ابتدای جاده دانایی

شک و تردید از اون چیزائیه که ماها معمولاً  براش یه بار منفی قائل هستیم. در حالی که لزوماً تردید و شک چیزای بدی نیستن و ضرر نمی رسونن.

یک شک و تردید و به جا، می تونه آثار مثبتی برای خود ما، افراد دور و بر ما، و حتی برای کل آدمای دنیا داشته باشه.

چه جوریشُ عرض می کنیم!

 

به این فکر کنید که اگه قرار بود آدما، به هیچ کدوم از حرفایی که توی مدرسه یا از پدر و مادرشون می شنون شک نکنن.

اینجوری باید هنوزم تصور همه ی ما این می بود که زمین مرکز جهانه و خورشید و ستاره ها دارن دور زمین می چرخن.  یا فرضاً کره ی زمین روی دوش یه نهنگ سواره.

ولی همیشه بودن آدمایی که به شنیده ها و باور هاشون شک کردن و همون شک باعث شده تا چیزای تازه ای کشف کنن و پرده از حقایق تازه ای بردارن.

تردید و شک، راهیه برای رسیدن به دانایی.

 

اگه پای صحبت خیلی از تازه مسلمون ها بشینیم، می بینم بیشترشون نسبت به دین قبلیشون تعصب خاص داشتن و آدمای معتقدی بودن. ولی یه شک و تردید خیلی کوچیک باعث شده تا راجع به عقاید خودشون و  ادیان دیگه بیشتر تحقیق کنن. بعد هم همون تحقیق بهشون کمک کرده  تا راه بهتری رو برای باقی زندگیشون پیدا کنن.

شک می تونه مقدمه ای برای انتخاب راه های بهتر باشه...