هم افزایی که می گن یعنی چی؟

توی زندگی روزمره مون جنبه های مثبت همیاری  و کارگروهی رو می تونیم خیلی از جاها مشاهده کنیم.

مثلاً شرکت های تعاونی که با سرمایه کارمندای یه اداره راه می افتن و کار همون کارمند ها رو هم راه میندازن.

یا صندوق های قرض الحسنه خانوادگی که به افراد عضو، وام می دن.

حتی بیمه و پرداخت حق بیمه هم یه جور همیاریه.

توی کارگروهی،  همه از وجود هم سود می برن. کار گروهی باعث «هم افزایی» می شه. این «هم افزایی» از اون مفاهیمیه که قدیمیا هم ازش اطلاع داشتن، ولی براش اسم نساخته بودن!

تعریف ساده اینه:  زور و توان گروه، از مجموع زور و توان تک تک آدماش، خیلی خیلی بیشتره!

مشکل من، مشکل همه

توی جامعه، هیچ مشکلی ،  تأکید می کنم هیچ مشکلی فردی نیست.

مثلاً وقتی ماشین من وسط بزرگراه خراب می شه، دود ترافیکش به چشم همه می ره. باز دود گیر کردن توی ترافیک،  ممکنه به چشم افرادی دیگه ای بره که اصلاً توی اون ترافیک حاضر نیستن. این سلسله زنجیر های همینجور ادامه پیدا می کنه و قطع نمی شه.

پس  مشکل هر فردی مشکل همه ست و به خاطر راحتی خودمون هم که شده باید با همیاری هم، مشکلات بقیه رو حل کنیم!

آیا کار گروهی در میان ایرانی ها ضعیف است؟

وقتی وارد یکی از راسته های بازار می شیم، کمتر کسی رو بیکار می بینیم. هر کسی مشغول کاریه. یکی برای مشتری خودش پارچه  برش می ده. یکی شیرینی می پزه. یکی مشغول تعمیر ساعته. یکی هم شیشه های عطرُ برای مشتری آورده با بهش حق انتخاب بده.

خلاصه که همه دارن کار می کنن، ولی هر کسی سرش به کار خودش گرمه. به همچین حالتی، کار گروهی گفته نمی شه. کار آدما، وقتی کارگروهی می شه که قبلش خود آدما یه گروه شده باشن.

 

کار گروهی، محصول آدمائیه که با هم و در کنار هم، یه گروهُ تشکیل بدن. برای تشکیل یافتن یه گروه، با هم بودن و در کنار هم بودن آدما کافی نیست. کسبه ی بازار هم از صبح تا شب باهم و کنار هم هستن، ولی تشکیل گروه نمی دن.  گروه، وقتی شکل می گیره که پای هدف یا اهداف مشترک در میون باشه.

وقتی آدما برای رسیدن اهداف یا اهدافی، مشغول همکاری می شن، کارشون می شه کار گروهی.  هر  برنامه  ای که از رادیو  تقدیم حضورتون می شه، حاصل یه کار گروهیه.

 

زیاد گفته شده، زیاد شنیدیم که فرهنگ کار گروهی در بین ما ایرانی ها ضعیفه. ولی آیا واقعاً همینطوره؟

برای هزاران سال، بخشی مهمی از جمعیت کشور ما رو قبایل کوچ نشین تشکیل می دادن. زندگی کوچ نشینی، بدون کار گروهی ممکن نیست.  توی این سبک زندگی همه به هم کمک می کنن. مشکل هر کسی، مشکل همه ست. برپا کردن و جمع کردن چادرها، گروهی انجام می شه. کوچ کردن، گروهی و دسته جمعی انجام می شه. عبور دادن دام ها و وسایل زندگی از مسیرهای سخت، یه کار کاملاً گروهیه. کارهای سخت، وقتی گروهی می شن، ساده  و  ممکن می شن.  

 

آیا واقعاً فرهنگ کارگروهی در بین ما ایرانی ها ضعیفه؟ پس چرا وقتی به صیادان ساحل نشین جنوب نگاه می کنیم، یه کار گروهی کاملاً هماهنگُ می بینیم. تمام مراحل صیادی از بافتن و آماده کردن تور، تا برگشتن از دریا و تقسیم ماهی ها، گروهی انجام می شه. هماهنگ و دسته جمعی. با یه نظم زیبا و خاص.

چرا وقتی به شالیکار های شمال نگاه می کنیم، تک روی و کار فردی نمی بینیم؟ شالیکاری، کار فرد نیست. کار یه جَمع هماهنگه. خیلی از کارهای دیگه هم همینطوره. ما حواسمون به این کارها نیست و می گیم: کار گروهی بین ما ضعیفه.

 

رابینسون کروزوئه خوشبخت نبود

خدا ما آدما  رو  جوری آفریده که بدون  کمک بقیه نتونیم گلیم خودمون رو  از آب بیرون بکشیم.  بقیه هم  بدون  کمک و تخصص  ما نمی تونن روزگارشون رو  اونجوری که دلشون می خواد  بگذرونن.

خدا خواسته که کار همه ما آدما پیش همدیگه گیر باشه.

اون آدم هایی که هم که توی یه جزیره تک و تنها گیر می افتن و  با خوشبختی زندگی می کنن مال کتابای قصه هستن.

 توی عالم واقعیت،  هر آدمی از قبل از تولد تا بعد از مرگ، محتاج بقیه است.

خدا، اینجوری خواسته!

تعاون، ولی نه هر تعاونی

نزدیک ترین واژه در قرآن، به کار گروهی، واژه ی تعاونه.  تعاونُ می شه در فارسی همیاری ترجمه کرد.

 آیه های قرآن رو که  راجع به تعاون جست و  جو  کنیم ، اوایل سوره  مائده، توی آیه دوم، می بینیم خدا از دو جور تعاون صحبت کرده.

یکی، تعاونی که فرموده اهلش باشید؛ دوم   تعاونی که ازمون خواسته سراغش نریم.

اگه آیه رو از روی یه ترجمه روون بخونیم ، می بینیم  نوشته:

«و در نیکوکارى و پرهیزگارى با یکدیگر همکارى کنید، و در گناه و تعدّى دستیار هم نشوید»

 پس تعاون و همیاری و کارگروهی  چیز خوب و لازمیه ، ولی نه هر نوع تعاونی.