دهخدا چی میگه این وسط

دهخدا گفته ترحم یعنی بخشودن و مهربان شدن. پس داریم از  واژه ای صحبت میکنیم  که با رحم و شفقت و نرم دلی و مهربانی و ملاطفت و خاطرنوازی هم معنیه ...

ولی در پاسخ یه این سؤال که چه انسان هایی مستحق ترحم ما هستن، پاسخ های گوناگونی می شه داد.

اما پیامبر اکرم در پاسخ به این سوال به سه گروه اشاره کرده :

اول، عزیزى که خـوار گشته

دوم، تـوانگرى کـه تهیدست شده

و سوم ،  دانشمندى که در روزگار نادانان تباه گردیده است

ترحم نا به جا، سم کشنده

ترحم به جا و به وقتش خیلی خوبه ، اما ترحم بیجا مثل سم می مونه .... کشنده است ... آدم رو نابود می کنه

اگه روی آتیش جای آب نفت بریزی عوض اینکه خاموش بشه بزرگتر میشه و همه چیز رو به نابودی می کشونه ....

همین الآن هستن، قبلاً هم بودن پدر و مادر هایی که با دلسوزی و ترحم بیجا نسبت به بچه هاشون،‌اون ها رو از راه به در کردن...

ترحم بی جا  و بی مورد،  اولین خاصیتی که داره اینه که طرف مقابل رو یا لوس می کنه، یا پر رو و پر توقع.

بچه ی لوس و پر رو و پرتوقع هم آخر و عاقبت خیلی خوبی نداره.

همچین آدمی پس فردا که وارد جامعه بشه بلاهای زیادی سر خودش و بقیه میاره. بلاهایی که یه علتش، همون ترحم های بیجای پدر و مادره...

حفظ حقوق حیوانات، چهار ده قرن قبل

تقریباً هزار و چهارصد سال قبل از اینکه جنبش های قرن بیستمی دفاع از حقوق حیوانات و حفاظت از محیط زیست راه بیفته ،  یه آقایی  به نام نَجیح  تعریف می کنه که :

 حسن بن على علیه السلام را دیدم که مشغول خوردن غذا بود و سگى روبروى او قرار گرفته بود. امام هر لقمه اى که مى خورد لقمه ای هم به آن سگ مى داد.

عرض کردم : یابن رسول اللّه ! این سگ را از خود دور نمى کنى ؟

فرمود: رهایش کن زیرا من از خداوند حیا مى کنم که جاندارى به من نگاه کند و من بخورم و به او نخورانم .

دو کلمه، حرف حساب

کلش دو کلمه ست . دو تا کلمه ساده که پشتش یک دریا معنی و حکمت و تجربه خوابیده. دو تا کلمه که می شه با چند ثانیه تمرکز اون ها رو حفظ کرد و برای همیشه به خاطر سپرد.

گوینده این اقیانوس دو کلمه ای هم کسی نیست جز امام اول ما .

از امام على علیه‏السلام  نقل شده که  فرمود:

اِرحَم، تُرحَم

یعنی : رحم کن ، تا به تو رحم شود .

به همین سادگی....

قانون پس گرفتن از دست دهنده

یکی از قانون های دنیا اینه که از هر دستی بدیم، با همون دست پس می گیریم.

بنا بر این قانون اگه به دیگران رحم کنیم، مورد رحم واقع می شیم،

 ولی اگه در برابر دیگران روی گزینه  رحم و گذشت و چشم پوشی خط قرمز بکشیم، نباید در مورد خودمون هم انتظار چنین گزینه هایی رو داشته باشیم.

خلاصه که از هر دستی بدیم، ‌از همون دست پس می گیرم.

البته یادمون باشه که از هر دستی هم که بگیریم، از همون دست باید پس بدیم.

یعنی واقعاً اگه جایی خدا و بندگان خدا بهمون رحم و لطف می کنن، ما هم باید به شکرانه ی لطفی که چشیدیم اهل لطف  و ترحم بشیم.

رو به انقراض، مثل پرسپولیس قهرمان

به اعتقاد بعضی ها، خیلی وقته کمرنگ شده و  نایاب شده.

بعضی ها هم معتقدن یا کلاً منقرض شده یا از اون گونه های در حال انقراضه.

البته اشتباه نکنید. راجع به ببر بنگال و شیر مازندران و پرسپولیس قهرمان حرف نمی زنیم.

صحبت سر ترحمه.

اسم ترحم که میاد، کلی سؤال باخودش میاره.

مثلاً اینکه  ترحم به کی؟ترحم به چه دلیلی؟

ترحم چه جوری و ترحم به  چه اندازه و تا کجا؟

چیزی که مسلمه اینه که نه هر کسی لایق ترحمه، نه هر جایی جای ترحم،

ضمن اینکه  اسم  هر بخشیدن و چشم پوشیدنی  رو هم نمی شه ترحم گذاشت.

مثلاً سعدی که خودش  در بوستان ، عاجزانه به درگاه خدا نیایش می کنه و  می گه :

فقیرم بجرم گناهم مگیر / غنی را ترحم بود بر فقیر.

ولی همین حضرت استاد سخن، در گلستان گفته :

ترحم بر پلنگ تیزدندان / ستمکاری بود بر گوسفندان .

و اگه از سعدی بپرسیم که چرا چنین ترحمی جایز نیست ، بدون رو دربایستی می گه، زیرا که :

این گُرْسنه گرگ بی ترحم / خود سیر نمی شود ز مردم .

البته ممکن هم هست که بخشی از باب هشتم گلستان رو برامون بخونه که در اون فرموده:

رحم آوردن بر بدان ستمست بر نیکان، و عفو کردن از ظالمان جورست بر درویشان

خبیث را چو تعهد کنی و بنوازی /              به دولت تو گنه می‌کند به انبازی