مردی و کاری

خواجه نصیر الدین طوسی چون آدم دانشمند و حکیمی بوده، خیلی کوتاه و گویا گفته: «کسی و کاری»

یعنی چی؟

یعنی هر کسی، در آن واحد، فقط باید یه کار رو انجام بده.  نه باید به یه نفر بیش از  یه مسئولیت داد، نه  باید یه کار و  مسئولیت رو همزمان به دو نفر سپرد.

به قول معروف، نباید با یه دست بیش تر از یه هندونه بر داشت، نه باید  از دو نفر بخوایم که زیر یه  هندونه رو بگیرن....

این چیزا، اونقدر عاقلانه و ساده و پیش پا افتاده ست که راجع بهش توی هر زبون و فرهنگی، کلی ضرب المثل وجود داره.

مثلاً خود ما می گیم: همه کاره ، هیچ کاره ست.

یا می گیم: آشپز که دو تا شد،‌ آش یا شور می شه یا بی نمک.

یا مثلاً مجری که دو تا شد، خدا عاقبت تهیه کننده رو به خیر کنه...

هر کسی را بهر کاری ساختند

از قدیم و ندیم گفتن: «هر کسی را بهر کاری ساختند»

یعنی چی؟

یعنی شما که مثلاً  چشم آبی نداری و قدّ ت اندازه نردبون دزد ها نیست، واسه چی میای  تست بازیگری می دی؟ شما به درد این کار نمی خوری. حالا اگه  بابات، یا دائیت، یا عموت، یا همسرت تهیه کننده بود، باز یه چیزی.  ولی کسی که نه چشم آبی داره، نه پول و پارتی، عمراً هنرپیشه بشه...

یا مثلاً  شما که اسم و آدرس و شماره تلفن چهارتا دلال  فوتبال رو هم بلد نیستی، توی زمینای خاکی جنوب شهر فقط داری وقت خودت رو تلف می کنی. شما پات به تیمای لیگ برتری باز نمی شه.  رسماً سر کاری!

به جای این کارا، برو استعداد های بالقوه خودت و فک و فامیلاتون رو شناسایی کن،  تمرکزت رو بذار  روی اونا.

کار هر خر نیست خرمن کوفتن!

با یه نگاه کوتاه به همین ضرب المثل کوتاه و گویای «کار هر بز نیست خرمن کوفتن» ، خیلی سریع متوجه خیلی چیزا می شیم.

مثلاً  متوجه می شیم که حتی در عالم حیوانات هم کارها بر اساس  تخصص، تقسیم بندی می شن.

مثلاً  کار تخصصی خرمن کوفتن  رو که باید «گاو نر» انجام بده، هیچ وقت طبق روابط، و بر خلاف ضوابط به «بز بز قندی» واگذار نمی کنن.

«بز بز قندی» باید مراقب همون شنگول و منگول و حبه انگور باشه که «آقا گرگه» نیاد سراغشون.

همین خانم «بز بز قندی» فقط نیم ساعت، سه ربع، پست تخصصی خودش رو ترک کرد تا یه «توکِ سم» بره  بازار روز محله شون. ملاحظه بفرمایید که چه مکافاتی درست شد. الآن سال های ساله پدر ها دستشون به خاطر همین اهمال خانم قندی توی پوست گردو مونده مجبورن شب به شب برای بچه هاشون قصه شنگول و حبه انگور رو تعریف کنن.

میخوام بگم وقتی ما کاری رو که براش صلاحیت داریم ول می کنیم  و به یه کار دیگه می چسبیم، بیشتر دودش به جای اینکه توی چشم خودمون بره، به چشم بقیه می ره.

وقتی مهندس ها مدیر فرهنگی می شوند.

الآن یکی از مشکلات اساسی جامعه ما،‌ البته به نظر بنده، اینه که هیچی سر جاش نیست.

مثلاً تیم رو برای قهرمانی بستن، چند میلیارد هم خرجش کردن،‌الآن ته جدوله، بعد یه تیم دیگه قرار بوده برای موندن و سقوط نکردن بجنگه، الآن رفته سر جدول.  یکی هم نیست بهش بگه:

«بچه بیا پایین از اون بالا. می افتی ، پات می شکنه. صدر جدول رفتی چی کار؟»

یا مثلاً طرف مدرک مهندسی داره،  شده مدیر فرهنگی، فکر می کنه آدما هم ماشین هستن، می خواد  با چهار تا فرمول ساده، بچه های مردم رو  مهندسی شون کنه. یکی دیگه آدم فرهنگی بوده، کردنش مدیر خط تولید کارخونه. رفته اونجا می خواد راندمان ربات های خط تولید رو با فرهنگ سازی ببره بالا.

یا مثلاً خانما می رن آتش نشان می شن، اون وقت بچه شون رو  اجاق  داره می سوزه، یادشون می ره زیرش رو خاموش کنن.

عوضش آقایون، مث صفورا خانم، پیش بند می بندن، کلاس  آموزش آشپزی می ذارن.

یکی هم نیست اعتراض کنه و بگه: «که چی مثلاً؟!»

فرق بشکاف و قیچی

اون خانمایی که  اهل دوخت و دوز هستن می دونن که «بشکاف» کارش چیه.

بشکاف، کارش شکافتن پارچه است.

اتفاقاً قیچی خیاطی هم کاری غیر از این انجام نمی ده. یعنی می ذاریش اول پارچه، بعد اون خودش تا آخر پارچه، یا تا جایی که بخوایُ برات می شکافه و می ره جلو.

ولی من بعید می دونم  هیچ خیاط خانمی، اعتقاد داشته باشه که با وجود بشکاف، دیگه هیچ نیازی به قیچی نیست یا بر عکس.

چون قیچی و بشکاف درسته که هر دو کارشون شکافتن پارچه ست، ولی  بالاخره جای استفاده شون فرق می کنه...

البته آقایونی که توی کتری، تخم مرغ،  آب پر می کنن و توی قابلمه چای دم می کنن و  توی چای ساز، شیر می جوشونن، هیچ ازشون بعید نیست که به جای قیچی هم از بشکاف استفاده کنن...