خنده ی مومنانه

 

 آدم با ایمان،‌ چون تسلیم خداست، سعی می کنه همه حرکات و سکناتش رو  طبق میل خدا تنظیم کنه و جهت بده.

همچین آدمی،‌  احتمالاً هیچ وقت قهقهه نمی زنه و «هرّ و کرّ»  راه نمینداره. چون می دونه که خدا از قهقه  و  خنده ای که با صدای بلند باشه خوشش نمیاد.

همچین خنده هایی، اولین عیب و ضررشون اینه که «غفلت» میارن و  آدم رو یه مقدار «سنگدل» می کنن....

اگر هم ضرب المثل ها میگن « در پس هر خنده، آخر گریه ایست» منظورشون همین نوع خنده هاست.

آدم با ایمان، قهقهه نمی زنه، ولی یه تبسم  زیبا به نشونه رضایت از خدا و تقدیرش روی لب هاشه که هیچ وقت پاک نمی شه...

خنده درمانی

آب درمانی، انرژی درمانی،  زالو درمانی،  ماسه درمانی،

اوه...

الآن تا دلتون  بخواد و دلمون بخواد، راه و روش های جدید و بعضاً عجیب و غریب برای درمان بیماری ها کشف و ضبط شده.

از میون همه این روش های رنگارنگ و ریز و درشت، اسم یکیش هم هست «خنده درمانی»

خنده درمانی یعنی درمان بیماری های روحی و جسمی با استفاده از خنده.

من خودم دقیقاً نمی دونم جزئیات این روش درمانی چه جوریه، ولی یه حدس هایی می زنم.

احتمالاً توی این روش،‌ فرد بیمار به ریش باکتری ها و ویروس هایی که باعث بیماری شدن می خنده.

اونا هم بهشون بر می خوره و می رن یه جای دیگه...

خود ما هم اگه ببینم یکی  سر کارمون گذاشته و داره بهمون می خنده،‌ خب بهمون بر می خوره و می ریم یه جای دیگه ...

مگه نه؟!

حالا که صحبت «خنده درمانی» شد، باید اعتراف کنیم که این روش با این که تازگی ها بازارش گل کرده،‌ اونقدر ها هم جدید نیست.

یعنی قدیمی ها هم می دونستن آدمی که اهل خنده و تبسم باشه، زودتر  و راحت تر از پس بیماری خودش بر میاد و  احتمال از پا در اومدنش کمتره..

اصلاً برای همین هم بود که می گفتن:

خنده بر هر درد بی درمان، دواست.

«دعوتید به خواندن کتاب پانزده روز تا سلامتی»

بخند تا انسانیتُ به رخ بکشی

دقیقاً یادم نیست کجا خوندم، ولی مطمئنم یه جای قابل اطمینان نوشته بود که خنده، یه قابلیت انسانیه.

یعنی از بین جاندارانی که همراه با ما روی  کره زمین زندگی می کنن تنها موجودی که می تونه لبخند بزنه و بخنده، انسانه.

البته شاید 50 سال دیگه روی مریخ یه موجوداتی  پیدا بشن که اون ها هم بلد باشن بخندن. ولی فعلاً ما آدما اولین و تنها دارندگان نشان تبسم بر لب هستیم.

ضمناً خنده از اون چیزایی نیست که آدما، یواش یواش یاد گرفته باشن و یاد بگیرن.

تحقیقات نشون داده که ماها، حتی قبل از تولد هم،  توی اون ماه های آخر،  یه وقتایی لبخند می زنیم.

پس نتیجه می گیریم اونایی که خنده رو بوسیدن و گذاشتن کنار، یه بخشی از انسانیت خودشون رو ترک کردن...

بیچاره ها!

پشت این چهره ی خندون

حتماً لازم نیست خوشی زیر دلت زده باشه و قند توی دلت آب کرده باشن که بخندی.

بعضی ها رو اگه بتونی به درون وجودشون یه راهی پیدا کنی، می بینی  هزار و یه دونه گرفتاری و ماتم دارن.

به قول ترانه نون و دلقک:

«پشت اون چهره خندون، اونا همیشه غصه دارن»

ولی  همون ها،  غم  و غصه ها رو به روی خودشون نمیارن و  سعی می کنن یه تبسم کوچیک همیشگی، روی لب هاشون باشه...

این دسته از آدما، اگه لبخند می زنن از سر بی خیالی نیست.

از سر بزرگیه...

دنیا، کوه نیست. آینه ست.

بچه که بودیم توی کتابای مدرسه به مون می گفتن دنیا مث یه کوه می مونه.  کوهی که صدای وقتی جلوش می ایستی و داد می زنی،  صدای تو رو  بازتاب می ده. بعدم توضیح می دادن که کارهای ما، مث همون داد و صدا می مونه که نتیجه و  انعکاسش رو حتماً می بینیم.

ولی  به نظر من، دنیا بیش تر از اونکه به ضمختی کوه یا دیوار های سیمانی باشه، به شفافیت آینه است.

برای کوه  و دیوار فرقی نمی کنه جلوشون بخندی یا اخم کنی.

ولی به آینه اگه بخندی، بهت می خنده.

قدیمی ها یه چیزی می دونستن که می گفتن بخند تا دنیا به روت بخنده...