آدمیزاد، نه روح خالصه، نه جسم خالص.
عین آب که اکسیژن و ئیدروژنُ با هم داره، ما هم جسم و روحمون در همه و سوا کردنی نیست.
برای همینم وقتی می خوایم غذایی بخوریم، غذامون هم باید با جسم ما سازگار باشه، هم با روح ما.
غذای تاریخ مصرف گذشته، اوضاع جسمی ما رو به هم می ریزه.
ولی لقمه ی حروم، صد تا استاندارد سختگیرانه و پروانه ی بهداشتی هم که داشته باشه،
آخرش روحُ مریض می کنه.
لقمه ی خوب، لقمه ایه که ظاهر و باطنش سالم و بی شبهه باشه.
آدمیزاده دیگه.
بر عکس بقیه ی آفریده های خدا، نازک نارنجی و ضعیفه.
خود خدا هم فرموده که آدمیزاد، مخلوق ضعیفیه.
یه چیزی می خوره، سردیش می کنه.
بعد برای درمان سردی، یه چیز دیگه می خوره، این دفعه همه ی تنش دون می زنه و گرمیش می کنه.
صفرا و سوداش هم عین آب خوردن، بالا و پایین می شه.
خب طبیعیه که یه همچین مخلوق حساس و ضعیفی، باید بیشتر از اینا حواسش به خورد و خوراکش باشه.
تازه اینا که همه اش مال جسمه.
آدمیزاد یه روح نازک و شکستنی داره، صد برابر حساس تر از جسمش.
بازم طبیعیه که همچین روحی، صد برابر بیشتر از جسم احتیاج به مراقبت و دقت داشته باشه.
ماشینُ اگه بنزین بدن سرب یورو 5 بریزی توش، یه جور کار می کنه، اگه بنزین بی کیفیت سرب دار به خوردش بدی، یه جور دیگه.
تازه اون ماشینه و غیر از یه مشت فولاد و لاستیک و شیشه، چیز دیگه ای نیست. ولی بازم بنزین با کیفیت و بی کیفیت براش فرق می کنه.
ولی ما به جای فولاد و لاستیک و شیشه، از جنس پوست و استخونیم، پس قاعدتاً باید حساس تر و نحیف تر باشیم.
اون وقت چطور توقع داریم که پیش بدنمون، شیر با نوشابه ی گازدار هیچ فرقی نکنه.
یا سبزیجات فریز شده همون کاری رو توی بدنمون انجام بده که سبزیجات تازه انجام می دن.
ما ها چطور توقع داریم که با روغن جامد و جوش شیرین و کالباس و نمک فراوان، صد سال از خدا عمر بگیریم؟!
