اینکه چی خوشبختی میاره رو آیه های قرآن گفته...
اما اینکه چی ها خوشبختی نمیاره رو ، از ما بشنوید...
ما همینجا براتون تضمین می کنیم که سعد و نحس ایام و اوضاع قمر و عقرب و کواکب برای کسی خوشبختی و ایضاً بدبختی نیاره...
ضمناً تضمین می کنیم که هیچ عددی نحس نباشه و هیچ رقمی هم خوشبختی نیاره...
حاضریم به همه مقدسات هم سوگند یاد کنیم که هیچ رابطه مستقیم و غیر مستقیمی بین شانس و خوشبختی وجود نداره...
خدا توی قرآنش فرموده: برگی از درخت نمی افته، مگه اینکه من می دونم.
اطلاع خدا از افتادن یه برگ، مث اطلاع ما نیست. ما ها، شاید افتادن یه برگ رو ببینیم و ازش با خبر بشیم، ولی توی افتادن یا نیفتادنش کاره ای نیستیم.
اما، خدا وقتی می گه من از افتادن یه برگ با خبرم، معنیش اینه که براش برنامه ریزی کردم.
یعنی منم که مشخص می کنم هر برگی کی بیفته و کجا بیفته و چه جوری بیفته.
حالا خودمونیم:
توی دنیایی که حتی افتادن یه برگش هم حساب و کتاب داره، شانس چه معنایی می تونه داشته باشه؟!
پس همه کاره این دنیا، خود خداست.
ولی خدا، با همه بزرگیش، به ما آدما قدرت و اجازه داده که حتی برای حکمت و مصلحتش هم برنامه ریزی کنیم!
حرفی که زدم، شاید توی نظر اول خیلی عجیب بیاد، ولی آیه های قرآن می گن واقعیت داره.
اینکه خدا واسه ما چه حکمت و مصلحتی در نظر بگیره، بستگی به خود ما داره.
بستگی به نیتی که توی دلمون داریم و کاری که می خوایم انجام بدیم.
اگه نیتمون خیر باشه، خدا سنگ ها رو از پیش پامون بر می داره. ولی اگه قصدمون خوب و خدایی نباشه، یه کاری می کنه که از زمین و آسمون برامون بد بیاد.
خوب آوردن و بد بیاری، هیچ کدومش شانسی نیست...
دو دسته از آدما هستن که توی محاسباتشون، نقش شانس و اقبال و پیشونی نوشت رو خیلی جدی می گیرن.
یکی اونایی که فکر می کنن همه چیز این دنیا از قبل توسط خدا رقم خورده و خدا، هیچ اختیار و اراده و قدرتی به ما ها نداده.
اینا فکر می کنن که خدا، ماها رو دست بسته به این دنیا فرستاده و کاری به تلاش و دست و پا زدن ما نداره.
پیش چشم اینجور آدما، هم موفقیت های این دنیا الله بختکی و از روی تقدیره. هم شکست ها و بدبختی هاش.
بنابر این نه اون کسی که به جایی می رسه، شایسته تحسینه، نه اون کسی که خودش و بقیه رو به خاک سیاه میشونه شایسته سرزنش....
دنیا،
همه چیش الله بختکیه!
در کنار آدمای تقدیر گرا که همه چی رو از روی جبر می دونن، یه عده دیگه هم هستن که نقش بخت و اقبالُ توی حساب و کتاب هاشون خیلی پر رنگ می رن.
البته این دسته دوم، صد و هشتاد درجه با دسته اول فرق می کنن.
دسته اول، همه چی رو خواست خدا می دیدن و فکر می کردن خدا به ما آدما هیچ اختیار و اراده ای نداده.
ولی دسته دوم، فکر می کنن خدا، هیچ کاره ی این عالمه. خدایی که این دسته از آدما توی ذهنشون بهش فکر می کنن، یا اصلاً وجود نداره، یا گوشه نشسته و کاری دستش نیست.
پس اگه اتفاقی می افته که اراده ما توش نقشی نداشته، ربطی هم به حکمت و مصلحت خدا نداره و کار، کار شانسه...
موبایل یا ساعت رو کوک می کنی که صبح زود از خواب بیدارت کنه، ولی از بخت بد، همون نیمه شب، باطری ساعت یا موبایل می ره توی بازی و زنگ زدن بی زنگ زدن.
نتیجه چی می شه؟ هیچی! بیدار شدن سر ساعت، پر!
بعد از بیست دقیقه معطلی واسه ماشین، دو تا تاکسی، به طور همزمان برات نگه می دارن و جفتشون هم مسیرشون همونجائیه که تو می خوای بری.
رنگ یکیشون زرده، رنگ اون یکی سبز. تو تاکسی زرد رو سوار می شی ولی هزار متر جلوتر یه موتوری از عقب می زنه به تاکسی و چراغش رو می شکنه. راننده پیاده می شه واسه جر و بحث با راننده موتور. جنابعالی هم تک و تنها می مونی کنار بزرگراه. اونم جایی که هیچ مسافر کشی حاضر نیست سوارت کنه...
نتیجه اینکه قرار مهمی که داشتی، پر!
حالا خودمونیم: اینجور اتفاق ها اسمش چیه؟
شانس؟ بدشانسی؟ بد بیاری؟ بخت و اقبال؟ تقدیر؟ پیشونی نوشت؟ چی؟!
کتاب های مدیریتی و موفقیت رو که بخونی، می بینی نوشتن:
همیشه یه درصدی از اتفاقات، از کنترل ماها خارجه. اما با برنامه ریزی درست و مدیریت اون بخشی که تحت کنترل و به اختیار ماست، می تونیم تأثیر اتفاقات خارج از کنترل خودمون رو به حداقل برسونیم.
مثلاً دست ما نیست که کی قراره سیل یا زلزله بیاد، ولی با ساختن سیل بند و خونه های مقاوم، می تونیم تأثیر سیل و زلزله رو به حد اقل برسونیم.
یا ممکنه از روی بدشانسی ما، باطری ساعتمون درست همون شبی که می خوایم صبحش زود بیدار بشیم، تموم بشه. ولی اگه محض احیتاط، دو تا ساعت کوک کرده باشیم، دیگه بدشانسی حریفمون نمی شه...
