قبولی در آزمون های کوچک زندگی

کسی که در آزمون های کوچیک، نمره ی قبولی نمی گیره، نمی تونه به قبول شدن در آزمون های بزرگ و حساس، امیدوار باشه.

کسی که نمی تونه به سوال های ساده و پیش پا افتاده جواب درست بده، چطور می خواد به سوال های سختی که در برابر اون ها قرار میگیره، جواب درست بده؟

دوران دفاع مقدس، یه آزمون سخت و طولانی برای سنجش روحیه ی ایثار و فداکاری و از خودگذشتگی آدم ها بود.

ولی همه ی آزمون های ازخودگذشتگی و فداکاری که به این سختی نیستن.

من  و شما، هر بار که مشغول رانندگی می شیم، یا توی یه جای شلوغ، یه صندلی خالی برای نشستن پیدا می کنیم،  یه آزمون ساده ی فداکاری رو تجربه می کنیم.

اگه توی رانندگی به بقیه راه بدیم، اگه خودمونُ نبینیم و بقیه رو هم درک کنیم، اگه صندلی خودمونُ به مسن تر ها و خسته تر ها بدیم،  از آزمون های کوچیک ایثار نمره ی قبولی می گیریم.

خدا از ما امتحان سخت نمی گیره

اگه ابراهیم اون خواب عجیبُ دید.

اگه مأمور شد تا اون مأموریت سختُ انجام بده.

اگه با هزار مکافات و سختی قضیه رو با اسماعیلش در میون گذاشت

فقط یه دلیل داشت...

خدا می خواست ببینه این پدر و پسر، چقدر اهل تسلیم هستن.

می خواست ببینه تا کجا هر چی که بگه، اون دو نفر می گن چشم.

امتحانی که ابراهیم و اسماعیل ازش نمره ی قبولی گرفتن، سخت ترین امتحانی بود که می شد از یه پدر و پسر گرفت.

خدا، از اما، از اینجور امتحان های سخت نمی گیره.

ولی خودش گفته هیچ کسی رو هم بی امتحان نمی ذاره.

ما هم، اونجوری که آیه های قرآن میگن، سالی یکی دو بار امتحان می شیم تا معلوم بشه چقدر اهل تسلیم هستیم.

البته از مال ما سوال هاش آسون تره!

اول آزمودن، بعد اعتماد کردن

از هر عاقلی که راجع به اعتماد کردن بپرسی، می گه:

«اول آزمودن، بعداً اعتماد کردن»

 اعتماد رو باید تقدیم کسی کرد که توی آزمون دوستی و راستگویی و وفاداری، نمره قبولی گرفته باشه.  تازه اونم نه یه بار و دو بار. چند بار!

جایی به نقل از امام صادق (ع)  حدیث کوتاهی دیدم راجع به همین موضوع.

امام فرموده بود:

به دوستى کسى اعتماد مکن ، تا آن که او را  برای امتحان، سه بار به خشم آورى.

عاقبت اعتماد به یک جزوه خوب

بعضیا هستن که به خاطر رفتار و کردارشون، نمی شه بهشون اعتماد کرد.  ولی خود این افراد، به بقیه اعتماد دارن و بالاخره زندگیشون رو می گذرونن.

بعضیا هم هستن که به خاطر وسواس فکری و بد گمانیشون، به هیچ کس اعتماد ندارن. ولی چون خودشون آدمای مقبولی هستن، بقیه به اونا اعتماد دارن. اتفاقاً  این دسته چون آدمای خیلی دیر باور و شکاکی هستن، اگه حرفی بزنن، اعتماد بقیه رو بیشتر جلب می کنن. 

ما یه استادی داشتیم که برای سوال های امتحانش، هر جوابی که می نوشتی، بالاخره یه اشکالی از  توش پیدا می کرد و نمره کم می کرد.

ولی وقتی همون استاد که انگار با «بیست دادن » قهر بود، به یکی داد بیست، فهمیدیم  دییگه مو لای درز جواب هایی که اون رفیقمون داده نمی ره. به همین خاطر هم هر وقت با همون استاد  امتحان داشتیم، یه راست می رفتیم سراغ جزوه همون رفیقمون...

اینجوری بود که نمره های ده و دوازده ی همه مون تبدیل شد به شونزده و هفده.

فقط به خاطر اینکه به مطالب جزوه ی خوب کسی اعتماد کرده بودیم.

بهترین مراقب دنیا

بهترین مراقب دنیا، خود خداست. خدا اونقدر مهربونه که سر هر امتحانی، جواب ها رو به بنده هاش برسونه. کافیه صداش بزنیم. کافیه ازش بخوایم که راه  و گزینه و جواب درستُ به  ما بگه. حتماً می گه. خدا همونقدر که مراقبه، راهنما هم هست. سر دو راهی ها، ما رو  حیرون نمی ذاره.

مراقبت هر کسی رو که منکر بشیم، مراقبت خدا از خودمون رو نمی تونیم انکار کنیم.

خدایی که یکی از اسم هاش رقیبه و اسم دیگه اش حافظ.

خدایی که نه خواب داره، نه خوراک و خستگی....

همچین خدایی، همیشه ی همیشه مراقب و به پای ماهاست.

گاهی وقت ها سنگ سر راهمون سبز می کنه تا رفتن بی راهه های پر از چاه منصرف بشیم.

گاهی هم درست دم پرتگاه دستمون رو می گیره و می کشدمون عقب.

خدایی که اگه لحظه به لحظه ازمون مراقبت نمی کرد، معلوم نبود چه بلاهایی سرمون می اومد و چه بلاهایی خودمون سر خودمون می آوردیم.

راه پاینده خانم مارپل

دو روز دیگه نوه دار می شن. هنوز  که هنوزه داره شوهرشُ امتحان می کنه. می خواد ببینه سر و گوش شوهرش می جنبه یا نه. با شماره های ناشناس به گوشی آقاشون زنگ می زنه، پشت گوشی فوت می کنه. یاد و خاطره ی خانم مارپل زنده باد. راهش  یه همچین رهروانی داره.

یکی نیست بهشون بگه: دیگه از سن و سال شوهر شما گذشته. بنده ی خدا همون بیست سال پیش هم نمی تونست گوش خودشُ بجنبونه. از این شیرین کاریا بلد نبود.

وقتی امتحان جایگزین تحقیق می شود

قبلاً مردم فقط می رفتن راجع به خواستگارشون تحقیق می کردن. الان  علاوه بر تحقیق،  ازش امتحان  هم می گیرن. مثلاً یه موقعیت هایی پیش میارن که بفهمن طرف، یه جور انسانیه.  قابل اعتماد هست یا نه؟ مرد زندگی هست؟ یا نمی شه بهش تکیه داد.  چشم و دلش پاکه؟، یا جنسش خرده شیشه داره؟.  خوش ذاته یا بد ذات؟. 

بیچاره خواستگارهایی که باید از این امتحانات سخت، سربلند بیرون بیان.

لذتی که در گرفتن گواهینامه هست

یکی از پل های پیش رو در مسیر زندگی هر انسانی، همین امتحان رانندگیه.  کمتر انسانی پیدا می شه که از این پل، به راحتی عبور کرده باشه. توی این امتحان، هر کسی یه جور چزونده شده. یکی توی آزمون کتبی، یکی توی آزمون عملی. یکی وقت فراهم آوردن مدارک و پر کردن فیش های بانکی. یکی هم در همه ی موارد. ولی همه ی این سختی ها، به شیرین اون لحظه ای می ارزه که مامور پست گواهینامه رو میاره دم در خونه. 

لذت زائد الوصفی داره، لذت گرفتن گواهینامه.

امتحان هایی که سختند، سختی هایی که امتحانند.

تا حالا به کلمه ی امتحان دقت کردید؟ امتحان با محنت هم خانواده ست. محنت هم که یعنی سختی و دوشواری و مشقت و اینجور چیزا.  اصلاً امتحان یعنی در سختی افتادن. امتحانی که آسون  و آبکی باشه امتحان نیست.

من به شخصه معتقدم که:

همه ی امتحان ها سخت هستن و  همه ی سختی یه جور امتحان.

حالا که اینجوری به ما بگید سخت ترین امتحانی که تا حالا  پشت سر گذاشتید، چی بوده؟!