وقتی اصالت با روح انسانی باشه.
وقتی روح انسانی نه زن باشه ، نه مرد؛
دیگه زن بودن و مرد بودن مایه برتری نمی شه؛
زن و مرد هر دو انسانن و هیچ کدومشون هم از اون یکی انسان تر نیست؛
وقتی زن و مرد به یه اندازه از انسانیت بهره برده باشن؛
اونوقت طبیعیه که هر دو تا جنس از حقوق مساوی برخوردار باشن؛
موافقی که؟
انسانی که از داشتن دست و پا و چشم وگوش و زبون محروم باشه، کمبودی از لحاظ انسانیت نداره؛ پس انسانیت به روح انسانیه نه به جسم انسانی؛
از بین روح و جسم انسان، روحه که اصالت داره؛
زن بودن و مرد بودن مربوط به جسم و ویژگی های جسمی انسانه؛
اگه زن و مرد از لحاظ روحی و روانی هم با یکدیگه اختلافاتی دارن، باز منشاء این اختلاف ها به تفاوت های جسمی و تاثیر اون بر روح و روان بر می گرده ؛
روح انسانی، نه زنه، نه مرد؛ روح انسانی، فقط و فقط انسانه؛
پس نه ماهیت زنانگی اصالت داره، نه ماهیت مردانگی ؛ اونچه اصالت داره وجود انسانیه؛
تا حالا با خودت فکر کردی: اصالت با مرد بودنه یا با زن بودن؟!
آیا اصل بر مرد بودنه؟
آیا اصل بر اینه که همه مرد باشن ولی این وسط همیشه یه عده ای با کمبود مادرزادی مردانگی به دنیا میان ؟!
عده ناقصی که ما با هم قرارداد می کنیم اسم اون ها رو زن بذاریم!!
در طول تاریخ خیلی ها اینجوری فکر می کردن؛
تو چی فکر می کنی ؟!
به عقیده بعضی ها اصل بر مرد بودنه؛
ولی اگه قراره بین مرد و زن فقط یکی اصالت داشته باشه، چرا اون یکی زن نباشه ؟!
می شه گفت:
اصل بر زن بودنه و نقص از عده ایه که ما به صورت قراردادی اسم اون ها رو مرد می ذاریم عده ای که نتونستن به طور تمام وکمال زن بشن!!
حالا راستی راستی کدوشون اصلن و کدومشون فرع
اگه جواب این سوال رو پیدا کنی، جواب خیلی از سوال ها خود به خود پیدا می شه؛
