امام صادق فرمود : وقتی به خاطر ایمان کسی باهاش ازدواج کنی ، خدا مال و جمال هم روزیت می کنه ...
صد که بیاد ، نود هم میاد ...
ولی بعضی ها، مهم ترین و اصلی ترین و شایدم تنها ملاکشون برای انتخاب همسر، یا تیپ و قیافه ست، یا پول و پله و پرستیژ.
نمی گم این چیزا مهم نیست.
اتفاقاً مهمه. خیلی هم مهمه. ولی برای ازدواج ملاک های مهم تری هم وجود داره.
رد اونایی رو که ملاک اولیه و اصلی ازدواجشون، ثروت و قیافه ست، باید چند ماه بعد، توی راهرو های دادگاه خانواده بگیری....
هیچ وقت نصیحتی رو که یه دوست بزرگتر موقع ازدواج بهم گفت، فراموش نمی کنم ...
گفت : یه سال که ازدواجتون بگذره ، اونقدر که به زشتی و زیبایی سیرت همدیگه توجه می کنید ، از زیبایی و نازیبایی صورت هم یاد نمی کنید ...
واقعیت اینه که ما آدما، خیلی زود به قیافه هم عادت می کنیم و برامون زشتی ها و زیبایی های ظاهری عادی می شن...
ولی عادت کردن به اخلاق و رفتار طرف مقابل ، به این سادگی نیست.
گاهی اوقات، بعضی از زن و شوهر ها، بعد یه عمر زندگی، هنوز نتونستن با خلق و خوی هم کنار بیان ...
می گفت : «برای یه زندگی آروم و بی مخمصه یا شوهر باید کر باشه یا زن لال ...»
گفتم : «گفتم شاید حرفت درست باشه ولی کی گفته زندگی باید آروم و بی مخمصه بشه؟ به نظر من زندگی باید یه موج نا آروم و خروشان از محبت باشه ... زن و شوهر باید واسه همدیگه زبون و گوشی باشن که بین اون ها محبت رد و بدل می شه ....»
«دعوتید به خواندن کتاب احادیث زناشویی»
خدا توی قرآن، اسم همسرُ گذاشته لباس.
فرموده: هم شما لباسی برای همسرتون هستید، هم همسرتون لباسی برای شماست.
توی این تشبیه، یه عالمه حرف هست.
هر کسی به اندازه ی فهم خودش می تونه از چشمه ی پاک این تشبیه، نکته های زندگی صید کنه.
فایده ی لباس اینه که باعث زینت و قشنگ تر شدن صاحبش هم می شه.
وقتی خدا به ما گفته که باید لباس همسرمون باشیم، یعنی باید وجود ما در کنار همسرمون باعث زینت و افتخار اون باشه، نه مایه شرمساری و سر افکندگیش.
عین لباسایی به که تن صاحبشون، زار می زنن!
اینکه به لباس می گن پوشش، به خاطر اینه که یکی از خاصیت های لباس عیب پوشیه.
وقتی هم خدا به زن و شوهر می گه که هر دو تا تون باید لباس طرف مقابل باشید، معنیش اینه که زن و شوهر باید برای هم پرده پوشی کنن و عیب و راز همُ نگه دارن.
لباسی که پوشش نباشه، لباس نیست.
همسری هم که عیب پوش و راز نگه دار نباشه، همسر نیست، دردسره!
بعضی ها فکر می کنن که دارن زندگی می کنن . ولی در واقع کاری که اون ها انجام میدن "زنده مانیه" نه "زندگانی" . زندگانی یعنی حیات طیبه ، یعنی رشد ، یعنی هر روز بهتر از دیروز بودن ، یعنی بزرگ شدن مدام ، یعنی قدم زدن در مسیر کمال ، یعنی دل بستن و دل خوش بودن به خدا ...
ولی در عوض زنده مانی یعنی : دست و پا زدن بیهوده ، فردا رو ندیدن ، یعنی در جا زدن و بعضی وقت ها هم ترقی معکوس داشتن ، یعنی هر لحظه به چیزی دل بستن ، دل خوشی های دم به دم ....
خانواده، باید جایی باشه برای رها شدن از قید و بند «زنده مانی» و رسیدن به شیرینی «زندگانی».
هر کسی با ازدواج ، دنبال نیمه گم شده خودشه .
آخه انسانیت چیزی فراتر از مرد بودن یا زن بودنه .
به همین دلیل هم مرد با زن کامل می شه و هم زن با مرد .
کاملترین انسان هستی یعنی پیامبرمون فرمود : ازدواج سنت منه ، هر کی از ازدواج رو گردون باشه از من نیست .
تا وقتی ازدواج نکردی از یه نیمه وجودت بی خبری .... شاید ناراحت بشی ولی بذار بی پرده بگم : تا ازدواج نکردی ناقصی!
اما وقتی کسی رو به عنوان شریک زندگی انتخاب می کنی ، باید بدونی از اون به بعد نیمی از یه وجود بزرگ تری ، پس باید "من" گفتن هات جای خودشُ به "ما" بده ...
البته خانواده،حاصل کنار هم قرار گرفتن دو تا "من" نیست ؛
خانواده، حاصل از بین رفتن دو تا "من" و شکل گرفتن یه "ما" ست. زن و شوهری که زیر یه سقف زندگی می کنن، باید ایمان داشته باشن که :
«ما یکی روحیم اندر دو بدن »
خیلی ها فکر می کنن با تشکیل خانواده همه مشکلاتشون حل می شه؛
به گمون بعضی ها هم ازدواج آخر همه خوشی ها و اول همه دردسر هاست؛
ولی به نظر من ، هر دو گروه در اشباهن ؛ ازدواج و تشکیل خانواده هم یه مرحله از زندگیه که مثل سایر مراحل، سختی ها و آسونی هایی داره . این سختی ها و آسونی ها اونقدر به هم تنیده شدن که نمی شه اون ها رو از هم تفکیک کرد. در مسیر زندگی با هر سختی یه آسونی هم هست . خدا توی قرآنش فرموده:
«ان مع العسر یسرا»
این یعنی: نه سختی ها،بعد از آسونی ها میان، نه آسونی ها بعد از سختی ها!
سختی ها و آسونی ها، با همن. عین دو تا شریک زندگی که هیچ وقت دست
همُ رها نمی کنن و هر جا برن، با هم می رن.
توی خانواده، زن و شوهر، باید مث دو تا کفه ترازو باشن.
دو تا کفه ترازو لازم نیست، کاملا مث هم باشن. اصلاً همیشه یه کفه ترازو مثلاً از جنس پنیر و قند و شکر و اینجور چیزاست، اون یکی کفه از جنس سنگ ترازو.
توی ازدواج هم، لازم نیست زن و شوهر جنس افکار و علایقشون کاملاً یه جور باشه، ولی لازمه زن و شوهر، از لحاظ شخصیت، هم وزن هم باشن.
اگه هم وزن نباشن، حکایتشون حکایت ترازوئیه که کفه هاش، بالا و پایین میرن و میزون نیستن.
هدف از ازدواج، رسیدن زن و شوهر به تعادله...
شرط رسیدن به تعادل هم، هم وزن بودن و «کُفو» هم بودنه....
هیچ وقت نصیحتی رو که یه دوست بزرگتر موقع ازدواج بهم گفت، فراموش نمی کنم ...
گفت : یه سال که از ازدواجتون بگذره ، اونقدر که به زشتی و زیبایی سیرت همدیگه توجه می کنید ، از زیبایی و نازیبایی صورت هم یاد نمی کنید ...
واقعیت اینه که ما آدما، خیلی زود به قیافه هم عادت می کنیم و برامون زشتی ها و زیبایی های ظاهری عادی می شن...
ولی عادت کردن به اخلاق و رفتار طرف مقابل ، به این سادگی نیست.
گاهی اوقات، بعضی از زن و شوهر ها، بعد یه عمر زندگی، هنوز نتونستن با خلق و خوی هم کنار بیان ...
اصلا آدم اگه یه سری به یکی از این شعبه های دادگاه خانواده بزنه، خیلی چیزا دستش میاد. مثلاً دستش میاد که بیشتر اختلافات زن و شوهری و خانوادگی،به این دلیله که زن و شوهر نتونستن با سیرت و خلق و خوی هم کنار بیان. و الا کنار اومدن با سر کم پشت و دماغ پهن کار خیلی سختی نیست.
نفرمود: همسرانی که واسه تون خرجی میارن.
همینطور نفرمود: همسرانی که واسه تون می شورن و می روبن و می پزن.
فرمود: از نشونه های وجود خدا، همسرانیه که از خودتونن. همسرانی که خدا بین شما و اون ها مودّت و رحمت قرار داده.
می دونی چی می خوام بگم؟
می خوام بگم کارویژه زندگیِ «زن و شوهری»، همین مودّت و رحمت و محبته. و اِلا خرجی رو که خود زن هم می تونه در بیاره، حالا فوقش اینه که یه خرده کمتر در میاره. شستن و رفتن و پختنُ هم ماشین لباسشویی و پلو پز و جارو برقی، بهتر از خانم خونه انجام می دن....
زندگی «زن و شوهری»، وقتی رنگ و بوی عاطفه ورزی و محبت نداشته باشه، مث تلفن همراهیه که دوربین و بلوتوث و تاچ اسکرین و باقی مخلفاتُ داره، ولی سیم کارتش سوخته!
