آینده پژوهی از کجا پیدا شد؟

ترس از ناشناخته بودن آینده، باعث شده تا توی خیلی از کشورها، رشته ای تأسیس بشه به اسم مطالعات آینده پژوهشی.

این رشته ی مطالعات آینده پژوهشی کارش پیش گویی نیست، کارش پیش بینیه.

پیش گویی، کار نوستر آداموس و اونائیه که از جادو و جمبل سر در میارن.

ولی پیش بینی، از عهده هر کسی که خدا عقل سالم بهش داده بر میاد.

اونایی که روی مطالعات آینده پژوهی کار می کنن، با همون عقل سالمی که خدا بهشون داده، میشنن وضعیت امروز و دیروز رو بررسی می کنن،‌بعد  با یه سری ضرب و تقسیم پیش بینی می کنن که مثلاً تا ده سال دیگه قیمت نفت اینقدره، سوراخ لایه ازن اونقدره، جمعیت این تعداده، دمای کره زمین هم فلان درجه سلسیوسه...

بعد از این پیش بینی ها،‌نوبت به برنامه ریزی  برای آینده می رسه.

آینده ای که دیگه قرار نیست مبهم و ناشناخته و ترسناک باشه...

 

البته آینده پژوهی و پیش بینی آینده فقط به درد دولت ها و شرکت ها و سازمان های بزرگ نمی خوره.

خود من  و شما هم  می تونیم واسه زندگی شخصی خودمون دست به آینده پژوهی بزنیم.

مثلاً می تونیم  حساب کنیم با این وضعیتی که الآن داریم،  دو سال دیگه و ده سال دیگه، احتمالاً کجا هستیم و چه شرایطی رو تجربه می کنیم.

ختم کلام اینکه: آینده ما،‌هم همین امروز داره ساخته می شه، و هم از همین الآن تا حدود خیلی زیادی قابل پیش بینیه...

 

خدای فردا همون خدای دیروزه

یکی از دلایلی که ما رو نسبت به آینده هراسان می کنه اینه که از اون و اتفاقاتش بی خبریم.

همیشه هم بی خبری یکی از دلایل ترس و واهمه بوده.

مثلاً ما از تاریکی می ترسیم چون بر خلاف نور  و روشنایی،  در تاریکی چیزی رو نمی بینیم.

اما وقتی در یه اتاق روشن قرار داریم و برق می ره، دیگه زیاد نمی ترسیم. چون می دونیم که توی اتاق چه خبره.

آینده هم ادامه گذشته و حاله. یعنی همون اتاق روشنیه که تا چند لحظه پیش روشن بوده. پس نباید ازش بترسیم.

ضمنا ً خدای آینده و فردا  هم همون خدای  دیروز و امروزه.

خدا، همونجوری که تا امروز دستمون رو گرفته و  ما رو تا اینجا آورده،  فردا هم دستمون رو می گیره و به پس فردا می بره.

پس ترس و واهمه و اضطراب بی دلیله...

دلیل ترس از آینده

ماها شاید یه وقتایی حسرت گذشته ها رو داشته باشیم، ولی هیچ وقت، هیچ کدوم مون، از گذشته «نمی ترسیم».

می دونید چرا؟

چون  گذشته اسمش روشه دیگه. گذشته، گذشته و دیگه هم برنمی گرده.  نه خودش بر می گرده، نه ترس ها و دلهره هاش.

ترس های ما از حال هم نیست. چون حال، لحظه به لحظه تموم می شه و اصلاً نمی مونه که بخواد آسیبی به ما برسونه.

ترس و اضطرابی اگه هست مال آینده ست. 

اگه گفتید چرا؟!

ترسای ما همه شون به خاطر آینده ست.

آینده ای که هنوز نیومده و معلوم نیست که قراره چی بشه!

آینده ای که گنگه و مبهم و نامعلوم.

آدمیزاد هم یه خاصیتش اینه که از چیزای ناشناخته می ترسه.

حتی اگه  چیز ناشناخته، اصلاً وجود نداشته باشه.

ما ها با اینکه می دونیم هیچ غولی وجود نداره، ولی باز چون غول برامون یه موجود ناشناخته ست، ازش می ترسیم.

یا مثلاً روح.

روح وجود داره، ولی خب مسلماً  هیچ کاری از دستش بر نمیاد، ولی ما ازش می ترسیم.

فقط به خاطر اینکه ناشناخته ست.

ترس از آینده هم دقیقاً به همین دلیل ناشناخته بودن و مبهم بودنشه...

دانشمندها تاریخ می خونن چون ....

میگن: گذشته ، چراغ راه آینده ست . این یعنی تاریخ به ما قدرت پیشگویی هم که نده دست کم امکان پیش بینی آینده رو فراهم می کنه .

بین پیش بینی و پیش گویی هم همونطور که احتمالاً اطلاع دارید تفاوتیه مثل  تفاوت کار دانشمند ها و رمُال ها .

من یکی که شخصاً روی حرف دانشمند ها  و آدم های اهل تحقیق حساب بیشتری باز می کنم تا حرف رمال ها و کف بین ها و جادوگر ها .

دانشمند ها ، تاریخ می خونن چون تاریخ و گذشته ، چراغ راه آینده ست .  تاریخ ، به قولی، تاریخ اشتباه های  بزرگ و کوچیک و نتیجه اون اشتباه هاست . آشنایی با اون اشتباه ها و نتایجشون باعث میشه تا اون اشتباه ها رو تکرار نکنیم و نتایج تلخشون رو هم نچشیم .

آدم عاقل ، اهل تاریخ خوندنه!