آرزو می خواه، لیک اندازه خواه

آرزو، چیز بدی نیست.

آرزو داشتن، به آدم انگیزه می ده برای پیش رفتن، انگیزه می ده برای تقلا کردن و رسیدن.

ولی همه ی آرزوها اینجوری نیست.

آرزومند هایی وجود دارن که آرزوهاشون فریب شون می دن. آرزومند هایی هستن که  آرزوهاشون اون ها رو سرگردان می کنن و از نفس می ندازن و چیزی غیر از حسرت براشون باقی نمی ذارن.

آرزویی خوبه که  محال و وهمی و خیلی و سراب گونه و  فریبنده نباشه.

آرزویی خوبه که واقعی و  حقیقی  و  دست یافتنی  و رسیدنی باشه.

خوش به حال پدرهایی که برای بچه هاشون، آرزوهایی از این دست دارن!

**

آرزو، چیزی غیر از یه تمایل درونی نیست.

ولی همین تمایل درونی می تونه صاحب خودشُ به اسارت بکشونه.

یعنی آدما می تونن با ذهن  و تخیل خودشون، افق هایی رو ترسیم کنن که همون افق ها، تبدیل به زندان و اسارت گاه اون ها بشه.

آدما می تونن به اسارت آرزوهاشون در بیان.

آدمایی که خودشون از جنس واقعیت و حقیقت هستن،  می تونن اسیر دست سراب ها و  افق های غیر واقعی و  توهمی بشن.

پس آرزو، با اینکه از جنس خیاله، ولی می تونه آثار واقعی داشته باشه.

مراقب آرزوهامون باشیم. چون آرزو هر چقدر که غیر واقعی تر باشه، خطرناک تر می شه!‌

 

مهم تر ها رو اول بگو

اگه یه چراغ جادو پیدا کردید، آرزوهای مهم تر خودتونُ اول بگید. چون الآن بیشتر چراغ های جادوی موجود در سطح بازار، چینیه. یهو دیدی سر آرزوی دوم به بعد، خراب شد.

حالا باز خوبه چراغ جادو وقتی خراب می شه،‌ دیگه هیچی نمی گه.

بعضی از این خودپردازها هستن که بهشون می گی پول بده، می گه اسکناس ندارم.

می خوای کارت به کارت کنی، می گه شبکه قطعه.

می خوای شارژ بخری، می گه کاغذ  ندارم.

دست آخرم که می خوای کارتتُ پس بگیری، می گه: «درخواست دیگری ندارید؟!»

 مورد داشتیم این جمله ی آخرش، طرفُ راهی بیمارستان کرده!

قدر ناخن های سرانگشت خودتُ بدون

چراغ جادوی هر آدمی،  توی وجود خودشه.

غول چراغ هم چیزی نیست جز همت و پشتکار و  ذوق و فکر و ابتکار خود همون آدم.

نمی شه دست روی دست گذاشت و توقع داشت که بقیه بیان و آرزوهای ما رو برآورده کنن.

به قول اون یارو:

نخارید کس تا کنون پشت من

به جز ناخنان سر انگشت من!

بسا کسا که به حال تو آرزومند است

همون پراید مدل هفتاد و نهی که شما داری و همه جاش خط افتاده،

همون که ماهی دو بار باید ببریش تعمیرگاه،

همون که از همه جاش صدا در میاد،

همون که عین ماشین مشدی ممدلی، نه بوق درست و حسابی داره،‌ نه صندلی،

همون ماشین، داشتنش آرزوی خیلیاست.

دو ماه که بدون وسیله باشی، ارزش همون ماشین دستت میاد. اینقدر لگد نزن به لاستیکش!

آرزوهاتُ یادداشت کن

یه بنده خدایی می گفت:

چند سال قبل، هر چی آرزو داشتم، از سر بیکاری، نوشتم توی یه دفتر. 

ماه پیش که خیلی اتفاقی رفتم سراغ همون دفتر،  دیدم  خیلی از چیزایی که الآن دارم و برام عادی شدن،‌ یه زمانی جزء آرزوهام بودن.

همون بنده خدا می گفت:

آدم باید آرزوهاشُ یه جایی یادداشت کنه و هر چند وقت یه بار بهش سر بزنه.  چون اینجوری دیگه یادش نمی ره  بعضی از چیزایی که الان داره، یه زمانی جزء رویاهاش بودن. 

اینجوری، آدم قدر داشته هاشُ بیشتر می دونه.

داستان غولی که هنگ کرد

زرنگ بازی، زرنگ بازی، واسه غول چراغ جادو هم زرنگ بازی؟!

یکی می گفت من اگه قرار باشه از غول چراغ جادو سه تا خواسته داشته باشم، خواسته ی اولم اینه که  هر چند ده تا خواسته که داشته باشم، غول برام انجامش بده.

محض اطلاعتون، یکی رفت همینجوری زرنگ بازی در بیاره، غولش هنگ کرد، دیگه بالا نیومد!

نه خرج داره، نه کنتور میندازه

فرض کنید رفتید توی زیر زمین خونه ی مادربزرگتون، بعد بین خرت و پرتای اونجا چشمتون به یه دونه چراغ قدیمی خاک گرفته می افته.

چراغُ بر می دارید که خاکشُ بتکونید، ولی یه دفعه یه غول گنده، ولی نجیب و بی آزار و مودّب، با اخلاق و مرام ورزشکاری از چراغ میاد بیرون و می گه:

«سه تا آرزو کن تا برآورده کنم.»

خب چه آرزویی می کنی؟!

 

آرزو، نه خرج داره، نه کنتور می ندازه، نه مالیات و عوارض بهش می خوره، نه مشمول سهمیه بندی می شه.

 اصلاً یکی از مفت ترین و  بی دردسر ترین کارای دنیا، همین آرزو کردنه.

خب حالا که آرزو کردن این همه مفته، من نمی دونم  چرا بعضیا فقط بلدن آرزوهای کوچیک داشته باشن.

به جای اینکه آرزو کنی الآن     پونصد هزار تومن توی کارتت داشته باشی، آرزو کن  اونقدر پول توی کارتت باشه که بتونی کل  فک و فامیل و رفقا رو  شام ببری بیرون.

اونم کجا!

یکی از این رستوران هایی که نوشابه رو قیمت سلطانی حساب می کنن، سلطانی رو قیمت خود ببعی.

وقتی دل راه را اشتباه می رود

دله دیگه.

خیلی چیزا رو می بینه و می خواد.

اشکالی هم نداره.   اصلاً خیلی از همین پیشرفت هایی که بشر داشته   از همین خواستن دل شروع شده.

مثلاً دل دیده که پرنده ها دارن پرواز می کنن، بعد هوای پریدن به سرش زده و به ذهن فشار آورده که زود باش یه فکری به حال پرواز بکن!

ذهن مأمور و معذور هم اونقدر فسفر سوزونده و به در بسته خورده تا نهایتاً تونسته هواپیما بسازه.

پس اینکه دل چیزی رو ببینه  و بخواد، خودش می تونه زمینه ی پیشرفت های مهم باشه.

ولی توی قضیه ی حسادت، دل راه عوضی رو می ره.

یعنی یه چیزی رو دست کسی می بینه که خودش نداره، بعدش به جای اینکه آرزو کنه خودش هم اون چیزُ داشته باشه،  آرزو می کنه همون طرف هم چیزی رو که داره از دست بده.

این یعنی حسادت.

نتیجه ی حسادت پس رفته نه پیش رفت...

خوش به حالت کلاغچه

یکی از قدیمی ترین آرزوهای بشر، آرزوی پرواز بوده. حتی انسان های اولیه هم وقتی به کلاغ ها و گنجشکا نگاه می کردن، یه آهی می کشیدن و می گفتن:   «پاتو پایتینگا بوم بوم»

یعنی چی؟

یعنی: خوش به حالت کلاغچه. هر جا بخوای پر می کشی.

به خاطر همین آرزو بود که بشر بالن اختراع کرد، هوایپما و بالگرد ساخت. فضا پیما فرستاد فضا. ولی عشق آدمیزاد به ارتفاع هنوز که هنوزه اقناع نشده. اصلاً این حس اقناع بشو نیست. آدمیزاد  در هر موقعیت و ارتفاعی که باشه، بازم دوست داره بالاتر بره. دوست داره بلند پروازی کنه.