آبروی جهانی یعنی این

هیچی بیشتر از یه دل پاک و با ایمان به آدم آبرو نمی ده...

آبرویی که از ریشه ایمان ، آب بخوره ، هم به درد این دنیا می خوره ، هم به درد  اون یکی دنیا.

مؤمن ، هم پیش مردم احترام داره ، هم پیش خدای مردم .

ایمان، محبت میاره و مؤمن بخواد و نخواد، دوست داشتنیه ...

خیر چراغ آبرویی که از روغن ایمان روشن باشه، هم به خود مؤمن می رسه ، هم به بقیه.

گاهی وقتا خدا به احترام آبروی یه مؤمن ، یه فامیل رو از گرفتاری نجات می ده ...

زیاد اتفاق افتاده که خدا، به احترام وجود یه مؤمن ، عذاب و سیل و زلزله و قحطی و طاعون و هزار جور و قضا و بلای دیگه رو از اهل یه شهر بر داشته ...

آبروی جهانی یعنی این!

آبرو داریم تا آبرو (5)

آبروی بعضی ها جهانیه ....

یعنی ملاک های آبروی اونا جوریه که همه دنیا اون رو به عنوان یه آدم آبرومند به رسمیت میشناسن ...

در عوض، آبروی بعضی ها ، فقط در سطح ملت و قوم قبیله شونه ...

همین الآن اگه بری مغولستان ، می تونی کلی مجسمه و بنای یادبود از چنگیزخان مغول پیدا کنی ....

آخه برای مغول ها ، چنگیز خانه هم تاریخه، هم جغرافیا ، هم خیلی از چیزای دیگه ...

ولی برای من و تو چی ؟

برای ما، آبروی چنگیز خان، چند اپسیلونه ؟! بی آبروئیش چی؟

آبرو داریم تا آبرو (4)

آبرو داریم تا آبرو ...

یعنی اینکه وقتی میگن فلانی آدم آبرو مندیه ، فوراً باید بپرسیم : کجا و پیش کی؟

بعضی از آدم ها ، پیش چشم مردم آبرومند هستن و پیش خدا نه .

بعضی های دیگه ، پیش خدا آبرومندن و پیش چشم مردم نه .

صد البته آدمهای پیدا میشن که هم پیش  خدا صاحب آبرو هستن هم پیش مردم ....

بی آبروهایی هم یافت میشن که نه پیش خدا آبروندن نه پیش چشم مردم .

آبرو داریم تا آبرو (3)

آبرو داریم تا آبرو ...

بعضی از آبرو ها مثل مال بادآورده هستن ...

یه شبه میان و صاحبشون رو آبرو مند می کنن ...

روی اینجور آبروها ، البته نباید زیاد حساب کرد؛ چون از قدیم گفتن : باد آورده رو باد می بره...

در مقابل آبرو های باد آوره، آبرو هایی قرار دارن که اندک اندک جمع میشن و بالاخره یه روزی دریا میشن ...

اینجور آبرو های قطره ای ، تا دریا بشن، دست کم نصفی از مو ها و محاسن صاحباشون رو سفید می کنن ...

البته جایی غیر از آسیاب!

آبرو داریم تا آبرو (2)

آبرو داریم تا آبرو .

بعضی از آبرو ها ، تاریخ مصرف دارن : یعنی اینکه دیر یا زود ، تموم میشن و صاحبشون رو بی آبرو می کنن ...

تاریخ مصرف آبروی بعضی ها ، همین دو روزه دنیاست ، عوضش بعضی ها ، آبرومند هر دو دنیا هستن ...

مثل کی ؟ مثل حضرت مسیح .

فرشته ها وقتی اومده بودن بشارت تولد حضرت عیسی رو به مادرش مریم بدن، گفتن :

مژده که خدا تو رو به کلمه ای بشارت میده که آبرومند دنیا و آخرته ...

کلمه ای که اسمش ، مسیح، عیسی پسر مریمه

 

خودمونیم ها!

آبرویی خوبه که دیرپا باشه؛ آبرویی خوبه که به یه شب و یه تب بند نباشه ...

آبرویی خوبه که خدابده و مایه غرور و امتحان نباشه ...

آبرویی خوبه که از پیش خدا بیاد و نخواد که بره!

من دوست دارم آبروم از همون جنس آبرویی باشه که حضرت موسی و حضرت عیسی داشتن.

نه از این آبروهای ساختگی و تقلبی که فقط ظاهرشون آبروئه، ولی باطنشون عینهو طبل توخالی، هیچی نیست که نیسد...

آبرو دار باشیم، مثل موسی

عرب ها به کسی که آبرویی داره میگن : «وجیه»

قرآن هم  درباره حضرت موسی فرموده :

موسی، پیش خدا، وجیه و  آبرومند بود.

از سیاق آیه  ی آبرومندی حضرت موسی اینطور بر میاد که پشت سر حضرتش حرف زیاد بوده.

حرفایی که هدف همه شون تخریب وجهه موجه یه بنده آبرو دار بوده ....

فرموده :

آی اهل ایمان!

مثل اونهایی نباشید که با حرف هاشون موسی رو آزار دادن؛

موسایی که خدا اون رو از تهمت هایی میزدن مبرّا کرد...

موسایی که پیش خدا ، صاحب آبرو بود.

پای آبروی حضرت موسی رو وسط کشیدم که بگم :

خیلی وقت ، هر چقدر که بگردیم بعضی چیزها رو کمتر پیدا می کنیم

خیلی وقتا، چیزکی نیست و باز مردم چیز ها میگن ....

اینجور وقتا حواسمون باشه آبروی کسی رو نبریم

اینجور وقتا :

مثل اونهایی نباشیم که با حرف هاشون موسی رو آزار دادن؛

 

و کان عندالله وجیها

آدم  با خدا و  مؤمن ، هم پیش مردم احترام داره ، هم پیش خدای مردم .

گاهی وقتا خدا به احترام آبروی یه مؤمن ، یه فامیل رو از گرفتاری نجات می ده ...

زیاد اتفاق افتاده که خدا، به احترام وجود یه مؤمن ، عذاب و سیل و زلزله و قحطی و  سونامی و هزار جور و قضا و بلای دیگه رو از اهل یه شهر بر داشته ...

مثالش خود پیامبر ما ...

خدا به پیامبرش  فرمود :

تا تو میون این ها باشی ،  به احترامت ، ما این ها رو عذاب نمی کنیم .

یعنی وجود یه پیامبر با آبرو ، باعث میشه که عذاب خدا حتی بر سر ابو جهل و ابو لهب و ابوسفیان هم نازل نشه ...

آخه ، هیچکی مثل خدا ، اهل آبرو داری و احترام داری نیست ...

هیچکی مثل خدا ، نسبت به آبرو دارها ، شرم و غیرت نداره.

خدا ، آبرو داره و آبرو دارها رو  هم دوست داره ...

آبرو داری کنیم!

آبرودار، مثل چنگیرخان مغول!

آبروی بعضی ها جهانیه ....

یعنی ملاک های آبروی اونا جوریه که همه دنیا اون رو به عنوان یه آدم آبرومند به رسمیت میشناسن ...

در عوض، آبروی بعضی ها ، فقط در سطح ملت و قوم قبیله شونه ...

همین الآن اگه بری مغولستان ، می تونی کلی مجسمه و بنای یادبود از چنگیزخان مغول پیدا کنی ....

آخه برای مغول ها ، چنگیز خانه هم تاریخه، هم جغرافیا ، هم خیلی از چیزای دیگه ...

ولی برای من و تو چی ؟

برای ما، آبروی چنگیز خان، چند اپسیلونه ؟! بی آبروئیش چی؟

آبرو داریم تا آبرو

بعضی از آبرو ها مثل مال بادآورده هستن؛

یه شبه میان و صاحبشون رو آبرو مند می کنن.

روی اینجور آبروها ، البته نباید زیاد حساب کرد؛ چون از قدیم گفتن : باد آورده رو باد می بره...

در مقابل آبرو های باد آوره، آبرو هایی قرار دارن که اندک اندک جمع میشن و بالاخره یه روزی دریا میشن ...

اینجور آبرو های قطره ای ، تا دریا بشن، دست کم نصفی از مو ها و محاسن صاحباشون رو سفید می کنن ...

البته  توی جایی غیر از آسیاب!

 

وقتی میگن فلانی آدم آبرو مندیه ، فوراً باید بپرسیم : کجا و پیش کی؟

بعضی از آدم ها ، پیش چشم مردم آبرومند هستن و پیش خدا نه .

بعضی های دیگه ، پیش خدا آبرومندن و پیش چشم مردم نه .

صد البته آدمهای پیدا میشن که هم پیش  خدا صاحب آبرو هستن هم پیش مردم ....

بی آبروهایی هم یافت میشن که نه پیش خدا آبروندن نه پیش چشم مردم .

قطره قطره جمع گردد، آبرو داری کنیم

بعضیا به خاطرش حاضرن پول نقد خرج کنن.

بعضیا که حسرت داشتنش رو دارن، حاضرن برای به دست آوردنش دست به هر کاری بزنن.

بعضیا حاضرن حساب بانکیشون خالی بشه، ولی به گوشه اون خط نیفته.

بعضیای دیگه هم بین حفظ جونشون و حفظ اون، حفظ اون رو انتخاب می کنن.

داریم راجع به آبرو حرف می زنیم که حفظ کردنش هم سخته، هم مهم.

می گن قطره قطره جمع می شه، ولی ممکنه با یه بی احتیاطی، به آنی از دست بره.

 

البته آبرو داریم تا آبرو .

بعضی از آبرو ها ، تاریخ مصرف دارن : یعنی اینکه دیر یا زود ، تموم میشن و صاحبشون رو بی آبرو می کنن ...

تاریخ مصرف آبروی بعضی ها ، همین دو روزه دنیاست ، عوضش بعضی ها ، آبرومند هر دو دنیا هستن ...

آبرویی خوبه که دیرپا باشه؛ آبرویی خوبه که به یه شب و یه تب بند نباشه ...

آبرویی خوبه که  اونُ خدا بده و مایه غرور و امتحان نباشه ...

آبرویی خوبه که از پیش خدا بیاد و نخواد که بره!