کارویژه ی انسانیت

یه گوشی تلفن همراه، مخصوصاً از این جدیداش،  هم دوربین ان مگا پیکسلی داره، هم  جی پی اس، هم  وای فای، هم فرستنده و گیرنده رادیویی، هم پخش کننده چند رسانه ای، هم تقویم و ماشین حساب و دفترچه یادداشت و  مخاطبین و  هزار جور امکان دیگه...

ولی یه گوشی، اگه هیچ کدوم از اینا رو هم نداشته باشه، بازم  اسمش گوشیه. به شرط اینکه بشه باهاش تماس گرفت و  جواب داد.

حالا اگه یه دستگاهی، همه اون امکانات رو داشته باشه ، ولی نشه باهاش تماس گرفت،‌ دیگه اسمش گوشی تلفن نیست.

تماس گرفتن، «کارْ ویژه» ی تلفنه و بقیه کارایی که انجام می ده، «کارهای جانبی» اون گوشی هستن.

ما انسان ها رو  هم خدا با یه «کارویژه» به این دنیا فرستاده. کارویژه ی ماها، بندگی کردن و انسانیت داشتنه. اگه این کارویژه رو انجام دادیم، انسانیم. حتی اگه  نتونیم  به کره ماه پا بذاریم. ولی اگه اون کارویژه رو انجام ندیم، اسممون انسان و اشرف مخلوقات نیست. حتی اگه مریخ رو هم تصرف کنیم.