و یطعمون الطعام علی حبه
خیلی از رسم و رسوم ها، خیلی از سنت ها، بعد از یه مدت کهنه می شن. بعد از یه مدت منسوخ می شن و به بایگانی خاطره ها می پیوندن. خیلی از رسم و رسوم ها، حتی ممکنه از بایگانی خاطره ها هم محو بشن و رنگ فراموشی بگیرن.
شاید همین سی سال پیش، شهر و روستای من و شما، رسم و رسوماتی داشت که الآن خبری از اون ها نیست. ولی رسم و رسوماتی هم هستن که کهنه شدنی نیستن. که از یاد نمی رن و منسوخ نمی شن. مثل چی؟
مثل رسم جوانمردی، مثل رسم ایثار.
امروز روز خانواده است، روز نزول سوره ی انسانه. سوره ای که در شأن جوانمردی و ایثار اهل یک خانواده نازل شد. خانواده ای که سه روز، به رسم ایثار و فداکاری، افطاری خودشونُ به دیگران بخشیدن. بخششی محض رضای خدا!
امروز، روز خانواده، و سالروز نزول سوره ی هل اَتی یا همون سوره ی انسانه.
سوره ای که در شأن ایثار حضرت علی، حضرت فاطمه، و فرزندان خردسال این زن و شوهر آسمانی نازل شده. در این سوره خدا بعد از اشاره به ماجرای فداکاری این خانواده، به توصیف نعمت های بهشتی می پردازه و از نهرها و چشمه ها و سایر نعمت های بهشت سخن می گه. اما در این سوره، بر خلاف سایر سوره هایی که از نعمت های بهشت می گن، سخنی از همسران پریزاد اهل بهشت نیست.
امام فخر رازی، دانشمند بزرگ ایرانی و صاحب تفسیر کبیر، با اون نگاه تیزبین خودش متوجه این مطلب شده و این طور گفته:
«خدا، در این سوره، از همسران بهشتی سخنی نگفته، چون خواسته که حرمت صدیقه ی طاهره رو نگه داره.»
اعصاب من