سه داستان کوتاه از حضرت شمش الشموس

با فقرا...

داشت مى‏رفت به خراسان. فرمود هر چه خوردنى دارید بیاورید. وقتى همه جمع شد، گفت هر که هست بیاید غذا بخورد. سیاه و سفید، دورش را گرفتند. کسى اعتراض کرد: کاش سفره این سیاه‏ها را سوا مى‏کردى، فدایت شوم! فرمود: «ساکت! خداى ما و اینان یکى است؛ پدر و مادرمان هم یکى است؛ تفاوت در عمل است و بس!».

چند بار این‌طور رفتار کرده بود. بین فقیر و غنی فرقى نمی‌دید. با همه فقرا نشست و برخاست می‌کرد.

معلم ادب...

کلام کسى را قطع نمى‏کرد. کسى را دشنام نمى‏داد، نه غلامش و نه کس دیگر را. اصلاً اهل تبعیض نبود نه در خورد و خوراک و نه در بذل و بخشش. نیازمند را از خود نمى‏راند و تا مى‏توانست نیازش را برآورده مى‏کرد. اگر کسى حاضر بود، پایش را دراز نمى‏کرد. آب دهان بر زمین نمى‏انداخت و خنده‏اش تنها تبسم بود و قهقهه نمى‏زد. اهل صدقه بود، بیشتر در شب‏ها. زیاد هم مى‏بخشید. یک بار در روز عرفه تمام دارایى‏اش را بخشیده بود. گفتند این ضرر و غرامت است؛ فرمود: «هر چه با آن طلب اجر مى‏کنى، ضرر نیست».

قرآن مى‏خواند؛ هر سه روز یک ختم قرآن. سه روز از ماه را هم روزه مى‏گرفت؛ پنجشنبه اول و آخر هر ماه، و چهارشنبه وسط ماه. مى‏گفت: این سه روز برابر روزه تمام سال است.

مهمان نوازى

چراغ فتیله‏اى بود. گرم صحبت بود با مهمان خود. نور چراغ سوسوزنان داشت خاموش مى‏شد و مهمان دست دراز کرد... آقا دستش را گرفت و خود فتیله چراغ را اصلاح کرد: «ما مهمان خود را به خدمت نمى‏گیریم». مهمان‌خانه‏اش هنوز در مشهد است. کسى از آنجا گرسنه بیرون نرفته و بارها شده از آن شفا گرفته‌اند.