اخلاق خدایی چه شکلیه؟

از بین این هزار و یک اسم زیبایی که خدا داره، می شه فهمید که اخلاق خدایی چه جور اخلاقیه.

مثلاً «بَخیل» جزء اوصاف و اسمای خدا نیست. پس  کنس بازی  نمی تونه بخشی از اخلاق الاهی باشه.  از هیچ پیامبر و امامی هم روایتی به دستمون نرسیده که اون بزرگوارها،‌ به کنس بازی و بخل توصیه کرده باشن. اخلاق اون بزرگوارها، اخلاق خدایی بوده؛

**

همه ی این حلال و حروم هایی که خدا در دینش قرار داده، هدف نهائیش خدایی کردن اخلاق ماهاست.

کسی اگه یه کاری رو  سال های سال تکرار کنه،  کم کم به اون کار عادت می کنه.  بهترین راه برای تغییر خُلقیات هم  همین تمرین و تکراره. مثلاً کسی که سال به سال، از پک پنجم مازاد مخارجش دل می کنه، کسی که  زود به زود انفاق می کنه، کم کم سخاوت و گشاده دستی به بخشی از وجودش تبدیل می شه.

پس یکی از حکمت های دستور خدا برای انفاق و پرداخت خمس و زکات، نهادینه کردن روح سخاوت و کشتن روح بخل در وجود ماست.

روزه، قراره که روح صبرُ در ما نهادینه کنه.  نماز، روح تواضع و شکرگزاری رو نهادینه می کنه.

خلاصه که پشت سر هم امرو نهی که خدا کرده، یه هدف اخلاقی وجود داره.

خدا می خواد با این امر و نهی ها، اخلاق ما رو عین اخلاق خودش، خوب کنه!

**

 خدا،‌پیامبرهاشُ، با ماموریت های مختلفی سراغ آدما می فرستاد.

پیامبرها می اومدن تا هم عقاید آدما رو از  شرک پاک کنن و به اون ها عقاید توحید هدیه کنن،

هم می خواستن رفتار آدما رو درست کنن و جلوی کارهای اشتباه آدما رو بگیرن،

هم  دوست داشتن روحیه و خلق و خوی آدما رو اصلاح کنن.

ولی اگه قرار باشه برای بعثت انبیا فقط یه هدف در نظر بگیریم،  اون هدف اصلی و نهایی و بزرگ تر، همین اصلاح روحیات و خلق و خوی آدما بود.  پیامبر ما  که در آستانه ی رحلتش هستیم،  می فرمود: خدا منُ‌ مبعوث کرده تا مکارم اخلاقی رو در وجود آدما به کمال برسونیم.

اصلاح عقاید و رفتارها، مقدمه ای هستن برای اصلاح اخلاق و روحیه ی آدما.

**

«اخلاق الهی»، یعنی همون اخلاقی که خدا  داره  با ما  بر اساس اون رفتار می کنه.

مثلاً بخشنده بودن،‌ جزء اخلاق الاهیه. یا فرضاً صبر کردن و عجله نداشتن. آخه خدا صبوره و عجول نیست.

به ما ها گفتن باید اخلاقمون،‌اخلاق خدایی بشه. یعنی همونجور که خدا  فرضاً  اهل گذشت و چشم پوشیه، ما هم توی رابطه مون با بقیه اهل گذشت و چشم پوشی بشیم.

یکی از جنبه های اخلاق الاهی، رازداری و پرده پوشی و ستّار بودنه.

خدا،‌ خودش ستّار العیوبه، دوست داره ما هم برای بنده هاش ستار العیوب باشیم و عیب بقیه رو توی بوق و کرنا نکنیم.