خوش به حال قطار تهران-مشهد
حسابش از دستم در رفته ، حساب ماه هایی که می گذرن از اون آخرین باری که راهم دادی؛
خودمونیم : یعنی من از اون اتوبوس تهران، مشهد هم کمترم؟!
اون ، دست کمش هفته ای دوبار مشهدی میشه و من ، دو سال و چند ماهه حسرت گنبد ماهت رو می کشم.
سیمرغ و غزال نمیخوام واسه رسیدن بهت، این زمونه هر روز مثل دیروز اگه می ذاشت اصلا پای پیاده می اومدم پابوست ...
ولی ...
خودمونیم، تا تو نطلبی که نمی تونم ؛ تا شما نخوای که نمی شه ، باید راهم بدی ؛
باید پناهم بدی ؛ مث اون بچه آهو که پناهش دادید و ضامنش شدی ...
حوالی ما ، برادر واسه برادر ضمانت نمی کنه ؛ شما اونقدر رئوفی که واسه اون بچه آهو هم ضمانت کردی ...
همونی که وقتی از دور اضطرابش رو دیدی همه چی تموم شد؛ قلبش تند میزد و شما کنارش زانو زدی...
دست به سرش کشیدید. آروم چشماش رو به پیراهن عربیتون چسبوندید تا غبار اومدن شکارچی رو هم نبینه...
لایق نگاه نیستم ولی یه نیگا به من بنداز، آقا !
می بینی ؟ ترسیده ام ؛ چی میشه من رو هم واسه خودت برداری؟
چی میشه منم راه بدی ؟ چی میشه راهت رو به منم نشون بدی؛
راه شما رو بلد نیستم ولی یه چیزایی رو خوب می دونم .
مثلا می دونم : راهی که به شما برسه ، شاهراهه ؛
می دونم : راهی که به شما برسه ، راه نیست ، عین رسیدنه ،
راهی که به شما برسه ارزش رفتن داره ؛
راهی راه شما ، غصه ای اگه داشته باشه، غصه بال ملائکه ست که زیر پاش فرش شده ان؛
می بینی؟ قلبم بد کار میکنه از بس دور و برمون رو شکارچی گرفته...
شما که حضرت مهربونی های همیشه ای! چی میشه منم وسط این صحرای بی آب و علف، یه لحظه خنکی سایه ت رو روی سرم حس کنم ؟
چی میشه بذاری منم بزرگ شم به بزرگی و کرمت ؟!
شما که شهیدی و زنده؛ چی میشه دست منم بگیری و از این همه مردگی بیرون بکشی؟
دستم رو که بگیری ترسم تموم می شه ...
ضامنم که بشی قلبم خوب میشه ...
دستم رو که بگیری ، دیگه منم که دامنت رو ول نمی کنم ....
