او، نزدیک است.

از یکی پرسیدن :‌ خواستگاری چه طور بود؟

گفت : 50 درصد ماجرا حل شده. من اون رو می خوام، مونده اون منُ بخواد.

حکایت رابطه ما با خدا هم همینه.

اون بخشی که مربوط به خدا میشه، حلّ حله.

خودش دعوت نامه عمومی فرستاده که : منُ بخونید تا اجابتتون بکنم.

مونده اون بخشی که مربوط به ما می شه. اینکه حال دعا کردن داشته باشیم یا نه؟

بلد باشیم چی بخوایم و چطوری بخوایم یا نه؟

با امید بریم در خونه اش یا نا امید؟

همه چی به خودمون مربوطه.

خدا زیاد اهل «من گفتن» نیست. حتی توی قرآن وقتی می خواد از خودش حرف بزنه، کم پیش میاد که بگه «من».

خدا معمولاً به خودش، به جای «من» می گه «او»! ولی توی آیه ی صد و هشتاد و ششم سوره ی بقره، به جای «او» گفته «من». اون هم نه یک بار و دو بار! هفت بار توی یه آیه ی دو سطری!

این هفت تا من البته از روی «منیّت» نیست. لحن آیه، لحن لطف و مهربانیه. آخه آیه، راجع به دعاست.

فرموده:

«و هنگامی که بندگان من، از تو در باره من سؤال کنند، بگو: من نزدیکم! من، دعای دعا کننده را، به هنگامی که مرا می خواند، پاسخ می گویم! پس باید دعوت من را بپذیرند، و به من ایمان بیاورند، تا راه یابند».