صابر بود و صدیق

امام رضا، یکی از نام های زیباش، صابره. صابر، یعنی کسی که اهل صبره. کسی که به این سادگی ها بی تاب نمی شه.

کسی که اگه همه ی سختی های دنیا دست به یکی کرده باشن تا اونُ از پا در بیارن، سختی ها رو تاب میاره. کسی که زبونش، وقت و بی وقت به گله گذاری باز نمی شه. طاقتمونُ زیاد کنیم تا یه کم شبیه اماممون بشیم.

 

یکی از القاب امام ما، صدّیقه. صدیق، کسیه که حرف و قلب و عملش با هم یکی باشن، هر سه تاشون هم راست.

ماها گاهی وقتا به زبون چیزی می گیم و به عمل راه دیگه ای می ریم. گاهی وقتا حرف و عملمون قشنگه و نیت دلمون نازیبا.

صدیق، کسیه که رفتار و گفتار و پندارش، راست باشه و درست. صدیق ها و صدیقه ها، اگه قولی می دن به قولشون عمل می کنن. اگه ادعای دوستی دارن، ادعاشون تعارف نیست.

صدیق ها و صدیقه ها، نقاب نمی زنن، نقش بازی نمی کنن،  ادا در نمیارن، کسی رو گول نمی زنن، کلاه گذاشتن و کلاه برداشتن هم توی مرامشون نیست.

مایی که روزی صد بار رنگ عوض می کنیم، مایی که حرفامون عوض دو تا شدن بعضی وقتا صد تا می شه، مایی که بی تعارف، قبله مون سمت اومدن باده، نمی تونیم ادعای دنباله روی از امامی رو داشته باشیم که صدیق بوده.