امان از دل!

بین اعضای وجود ما، هیچ کسی سر به هو تر و سر خود تر از دل نیست.

چشم حد اکثر از اینجا می تونه نوک قله رو دید بزنه. ولی  واسه همون چشم، خدا  دو تا پلک به مون داده که وقتش می تونیم ببندیمشون و دید چشمُ  کور کنیم.

خلاصه که چشم رو می شه درویش کرد.

گوش رو می شه پنیه توش فرو کرد.

دهان رو میشه بست. زبون رو می شه به کام گرفت و سکوت کرد.

ولی دل!

امان از این دل...

یه وقتایی سر خود پا می شه و از اینجا می ره اون سر دنیا!

ولی انصافاً خوش به حال اونایی که مرغ دلشون با اینکه یه کم سر به هواست، ولی جاهای خوبْ خوب می پره!