می گفت:
من اگه پزشک بودم، برای هیچ کسی آمپول نمی نوشتم. اصلاً تا وقتی گزینه هایی مثل شربت و قرص وجود داره، چرا توسل به آمپول؟!
واقعاً چی می شه اگه پزشکان، این گزینه ی آمپولُ از روی میز بردارن. به جاش قرص جوشان تجویز کنید. هم درد نداره. هم مزه ی نوشابه می ده.
دقت کردین چند وقته پزشکان محترم دیگه مث قدیما قرص جوشان نمی دن. مسئولین چرا رسیدگی نمی کنن؟!
بعضی جاها، وقتی هیچ جوری نمی شه با گزینه های روی میز سر کرد، باید کلاً خود میزُ عوض کرد.
مثلاً می ری عروسی، می شینی پشت یه میزی که همه ی میوه ها و شیرینی های خوبشُ مهمونای قبلی خوردن.
هر چی هم منتظر می مونی که برات ظرف میوه ی تازه بیارن، یا حداقل بیان و پوسته های میراث مهمونای قبلیُ از جلوت بردارن، خبری نمی شه.
خب در چنین وضعیتی، بهترین کار اینه که آدم، خیلی سریع بی خیال این یکی میز و گزینه هاش بشه و بره پشت یه میز دیگه بشینه.
به همین سادگی، به همین خوشمزگی ...
روی میز بعضی از مطب ها و داخل بعضی از آرایشگاه ها، چند تا مجله گذاشتن تا مشتری ها سرشونُ با اونا گرم کنن. ولی بیشتر این مجله ها، اقلِّ کَم مال سه چهار سال پیشه.
در این وقت شب، از همه ی پزشکان، آرایشگران، وکلا و مشاوران املاک تقاضا دارم گزینه های روی میزشونُ یه مقدار به روز کنن.
آخه مصاحبه خانوادگی با یوزارسیف و پرویز سوبله چوبله، دو روز قبل از داربی سال 89 به چه درد مشتری می خوره؟!
به بعضیا که مراجعه می کنی، می بینی روی میزشون هیچ گزینه ای برای شما ندارن، ولی یه کم که دقت می کنی، می فهمی زیر میزشون یه خبرائیه.
یعنی بعضیا، عوض اینکه گزینه هاشونُ بذارن روی میز، می ذارن زیر میز که بتونن از من و شما زیر میزی بگیرن.
باز خوبه ما هیچ جوره اهل تعامل با گزینه های زیر میز نیستیم. واسه ما هر گزینه ای دارید، عین مرد بذارید روی میز تا مشتری شیم.
یکی از جاهایی که مدام از گزینه های روی میز آدم سؤال می کنن، شب خواستگاریه.
- خب به سلامتی، آقا پسرتون چی کاره هستن؟
- مدرک تحصیلیشون چیه؟
- خونه و ماشین هم دارن؟
- موجودی حساب بانکی شون چقدره؟
- موهاشون مال خودشونه یا کاشتن؟
- گواهینامه شون مال ماشینه یا موتور؟
- بچه که بودن، همه ی واکسناشونُ زدن؟
- دندوناشون سالمه یا کرم خورده ست؟!
البته تجربه ثابت کرده که در شب خواستگاری، علاوه بر چایی و گل و شیرینی، مهم ترین گزینه ای که باید روی میز هر دو تا طرف ماجرا باشه، صداقته. دندون کرم خورده رو می شه فردای بله برون رفت پر کرد، ولی با بی صداقتی نمی شه کاری کرد.
ما وقتی می گیم گزینه ی روی میز، منظورمون فقط میز اداری و میز کامپیوتر نیست.
شما وقتی داری رانندگی می کنی، بوق جزء گزینه های روی میزته. می تونی باهاش سلام و علیک کنی، سر یکی داد بزنی، بد و بیراه بگی، پشت سر ماشین عروس و داماد شادی کنی، چرت راننده ی جلوییُ پاره کنی، و خیلی کارای دیگه ...
الآن خیلی از راننده ها نمی دونن که دسته ی راهنما هم جزء گزینه های روی میزشونه. برای همینم هیچ وقت راهنما نمی زنن.
یا هستن دوستانی که موقع دعوا، اولین گزینه ی روی میزشون قفل فرمونه.
موضوع این مطلب گزینه های روی میزه.
بعضیا گزینه های روی میزشون فقط جنبه ی تزئینی داره. مثلاً محض کلاس گذاشتن، چند تا کتاب خوشگل قطور می ذارن روی میزشون، ولی حتی یه بار هم این کتابا رو باز نمی کنن ببینن چی توش نوشته.
یا از این شکلاتای صد در صد خارجی خیلی گرون می خرن و می ذارن روی میز، ولی زورشون میاد یه دونه شُ تعارف کنن به این و اون.
یا کلی پول می دن خودنویس چند صد هزارتومنی می خرن برای روی میزشون، اما نامه هاشونُ با همون خودکاری می نویسن که 5 تاشُ توی مترو از دستفروش خریدن هزار تومن...
