اشک فقط وسیله ای برای تخلیه احساس و خالی شدن نیست .
اشکی واقعا اشکه که صاحب خودش رو آگاه تر و عاشق تر و با ایمان تر کنه. ساده تر بگم : اشک برای پایین گذاشتن بار احساس مسئولیت نیست . آماده شدن برای برداشتن یه بار سنگین تره .
دکتر علی شریعتی می گه :
گریه‌ای که تعهد و آگاهی و شناخت محبوب یا فهمیدن و حس کردن ایمان را به همراه نداشته باشد ، کاری است که فقط به درد شستشوی چشم از گرد و غبار خیابان می‌آید.
جایی به نقل از بزرگی نوشته بود :
«مرد هوشمند را از پاسخ هایش می‌توان شناخت، مرد فهمیده را از پرسش هایش.»
فیلسوفی فرانسوی هم گفته :
«از روی سؤال های شخص، بهتر از جواب های او می‌توانید درباره اش قضاوت کنید.»
یکی از بزرگان ادبیات خودمون هم معتقده :
«دانا هم داند و هم پرسد، نادان نداند و نپرسد.»
و اما انگلیسی ها دو ضرب المثل کاملا متضاد دارن .
آخه هم میگن : «بپرس تا بدانی» ، هم میگن : «نپرس تا دروغ نشنوی»
بالاخره ما که نفهمیدیم بپرسیم یا نپرسیم !
حالا از انگلیسی ها که بگذریم ، خود ما در شان پرسشگری می گیم :
پرس پرسان می روند هندوستان!
فخر الدین رازی هم اینطور سروده :
«آنکس که بداند و بداند که بداند/ اسب شرف از گنبد گردون بجهاند
آنکس که بداند و نداند که بداند/ بیدار کنندش که بسی خفته نماند
آنکس که نداند و بداند که نداند/ لنگان خرک خویش به منزل برساند
آنکس که نداند و نداند که نداند/ در جهل مرکب ابدالدهر بماند.»
