یه بنده خدایی می گفت:
چند سال قبل، هر چی آرزو داشتم، از سر بیکاری، نوشتم توی یه دفتر.
ماه پیش که خیلی اتفاقی رفتم سراغ همون دفتر، دیدم خیلی از چیزایی که الآن دارم و برام عادی شدن، یه زمانی جزء آرزوهام بودن.
همون بنده خدا می گفت:
آدم باید آرزوهاشُ یه جایی یادداشت کنه و هر چند وقت یه بار بهش سر بزنه. چون اینجوری دیگه یادش نمی ره بعضی از چیزایی که الان داره، یه زمانی جزء رویاهاش بودن.
اینجوری، آدم قدر داشته هاشُ بیشتر می دونه.
از قدیم و ندیم گفتن : هر کسی که اهل عبرت گرفتن نباشه ، خودش مایه عبرت میشه!
پس برای اینکه مایه عبرت این و اون و آیندگان نشیم تنها راهش اینه که قبلش از سرگذشت گذشتگان عبرت گرفته باشیم ، شرط عبرت گرفتن از سرگذشت گذشتگان هم اینه که سرگذشت اون ها رو بلد باشیم و «تاریخ خونده» باشیم.
خودمونیم : گسی که اصلا نمی دونه گذشتگانش کیا بودن و چه کاره بودن و عاقبتشون چی شده ، چه طور می خواد از سرگذشت اون ها عبرت بگیره ؟
پس تا کار از کار نگذشته و مایه عبرت نشدیم ، بهتره در اولین فرصت یه سراغی از قفسه تاریخ نزدیک ترین کتاب فروشی یا کتابخونه اطرافمون بگیریم !
میگن: گذشته ، چراغ راه آینده ست . این یعنی تاریخ به ما قدرت پیشگویی هم که نده دست کم امکان پیش بینی آینده رو فراهم می کنه .
بین پیش بینی و پیش گویی هم همونطور که احتمالاً اطلاع دارید تفاوتیه مثل تفاوت کار دانشمند ها و رمُال ها .
من یکی که شخصاً روی حرف دانشمند ها و آدم های اهل تحقیق حساب بیشتری باز می کنم تا حرف رمال ها و کف بین ها و جادوگر ها .
دانشمند ها ، تاریخ می خونن چون تاریخ و گذشته ، چراغ راه آینده ست . تاریخ ، به قولی، تاریخ اشتباه های بزرگ و کوچیک و نتیجه اون اشتباه هاست . آشنایی با اون اشتباه ها و نتایجشون باعث میشه تا اون اشتباه ها رو تکرار نکنیم و نتایج تلخشون رو هم نچشیم .
آدم عاقل ، اهل تاریخ خوندنه!
