اینکه چرا از بین همه ی جانداران روی زمین، اسم شتر به کینه ای بودن بد در رفته و «کینه ی شتری» معروف شده، زیاد مهم نیست.
ما اینجا کلاس ضرب المثل شناسی نداریم.
حرف شتر و کینه ی شتری رو هم فقط به این خاطر پیش کشیدیم که بگیم آدم کینه ای و آدم کینه شتری، نمی تونه اهل بخشش و چشم پوشی باشه.
برای بخشیدن، اول باید خونه ی دل رو «کینه تکونی» کرد.
خدا بیامرز، آقای نلسون ماندلا، یه جمله ی خیلی معروف داره راجع به بخشش.
ماندلا بعد از سرنگون کردن نظام آپارتاید گفت: «می بخشیم، ولی فراموش نمی کنیم»
این حرف ماندلا، من یکیُ همیشه یاد روز فتح مکه میندازه.
اون روز هم عده ای بودن که می خواستن شعار انتقام سر بدن و دقِّ دلی چند ساله شون رو خالی کنن.
ولی پیامبر پرچم رو از اونا گرفت و گفت که همه شعار بدن «امروز، روز رحمت و بخشیدنه»
ماجرا مال هزار و سیصد و چند سال قبل از تولد نسلون ماندلاست.
صد البته که ما وقتی یکی مث پیامبرمون رو داریم، نوبت به آقای ماندلا نمی رسه.
ولی اگه پیامبر ما،پیامبر بود و معصوم بود، ماندلا اتفاقاً یه آدم خیلی معمولی مث من و شما بود.
می خوام بگم بخشیدن و چشم پوشی کردن، کار خیلی سختی نیست.
احتیاجی به داشتن مقام عصمت و نبوت و رسالت هم نداره.
من و شمای معراج نرفته هم از عهده اش بر میایم.
کافیه کمی تمرین کنیم.
همه اش پنج تا کلمه است.
جمله ی پرمعنایی که می گه: «فهمیدن همه، بخشیدن همه است.»
این یعنی ماها اگه از هم دلخور می شیم و کینه به دل می گیریم، دلیلش اینه که همدیگه رو درک نمی کنیم.
دلیلش اینه که خودمون رو جای طرفمون نمی ذاریم.
اگه خودمون رو جای طرفمون بذاریم، شاید بهش حق بدیم و ببخشیمش.
به همین سادگی، به همین شیرینی.
