یه استاد پیر داشتیم که لابه لای خاطر هاش می گفت:
وقتی بچه بودم، بقال محل همیشه ازم می خواست حتماً اول صبح برم مغازه ش و ازش یه چیزی بخرم.
می گفت: صبح علی الطلوع، از تو که دشت بگیرم، تا آخر شب همینجور مشتریه که میاد توی مغازه م...
ولی وای به اون روزی که تو نیای و سر صبح، این نیم سیر پنیر رو از من نخری...
قراره راجع به یکی از راه های سهل الوصول حروم کردنِ نونی که قراره سر سفره بره صحبت کنیم.
راهی که بعضیا فکر می کنن پیدا کردنش خیلی زرنگی می خواد.
ولی واقعیتش اینه که اصلاً هم زرنگی نمی خواد.
یعنی کافیه آدم طالب رفتن این راه باشه تا شیطون، شخصاً بیاد و مسیرُ به آدم نشون بده.
امروز می خوایم راجع به کم فروشی صحبت کنیم.
کاری که با یه سر سوزن هوش هم می شه راه های رسیدن به اونُ پیدا کرد. ولی عقل و هوش واقعی رو کسی داره که اصلاً دور و بر این راه ها پیداش نشه.
اونایی که عربیشونُ توی مدرسه بالای ده می شدن، همه شون می دونن که «ویل» توی عربی مال وقتیه که بخوایم به یکی بگیم: «وای به حالت«!
البته من و شما ممکنه ویل و وای رو به کسی بگیم که واقعاً وای به حالش نباشه. حتی ممکنه با ویل و وای برای کسی خط و نشون بکشیم که زورمون بهش نمی رسه و حالش خیلی بهتر از حال خودمونه.
ولی خدا وقتی به یکی بگه وای به حالت، طرف واقعاً وای به حالشه!
همه ی اینا رو گفتم که بگم:
خدا اول سوره ی کم فروشی، یا همون سوره ی مطففین، فرموده:
وای به حال کم فروشا!
کم فروشی، فقط به این نیست که آدم ترازو و کیل و کاسه ش، مشکل داشته باشه.
ممکنه آدم اصلاً با ترازو و کیل و کاسه هم سر و کار نداشته باشه، ولی باز اهل کم فروشی باشه.
هر شغلی، کم فروشی های مخصوص خودشُ داره.
کم فروشی فروشنده ها یه جوره، کم فروشی کارمندا یه جور، کم فروشی راننده ها و پزشکا و معلم ها و مجری ها و نویسنده ها هم یه جور دیگه.
فقط بعضی از شغل ها کم فروشی شون محسوس و ملموسه، مال بعضی از شغلای دیگه ناملموس و نامحسوس.
