موضوع این مطلب گزینه های روی میزه.
بعضیا گزینه های روی میزشون فقط جنبه ی تزئینی داره. مثلاً محض کلاس گذاشتن، چند تا کتاب خوشگل قطور می ذارن روی میزشون، ولی حتی یه بار هم این کتابا رو باز نمی کنن ببینن چی توش نوشته.
یا از این شکلاتای صد در صد خارجی خیلی گرون می خرن و می ذارن روی میز، ولی زورشون میاد یه دونه شُ تعارف کنن به این و اون.
یا کلی پول می دن خودنویس چند صد هزارتومنی می خرن برای روی میزشون، اما نامه هاشونُ با همون خودکاری می نویسن که 5 تاشُ توی مترو از دستفروش خریدن هزار تومن...
اینقدر مطیع و سر به راه و رامه که نگو و نپرس.
هر وقت تو بخوای شروع می کنه به حرف زدن. هر وقت هم نخوای، لبش رو می بنده و لام تا کام صحبت نمی کنه.
تازه همیشه هم فقط راجع به همون موضوعی که تو می خوای صحبت می کنه.
اونم با هر سبک و لحنی که باز تو بخوای.
خلاصه که خیلی ماهه و همه جوره باهات راه میاد.
اگه تو حاضر باشی اون رو با خودت ببری، اون حاضره همیشه باهات باشه.
با تو بودنش، خرج زیادی هم برات نداره.
می خوام بگم از اون رفیق نماهایی نیست که مث آوار روی سر رفیقشون خراب می شن.
بعضی ها بهش می گن یار مهربان، ولی اسم اصلیش کتابه.
