انتقال یک جانبه پول، اموال و چیزهای دیگر به گیرنده از جانب یک دهنده که ظاهراً نباید پس از دادن آن‌ها ادعایی نسبت به گیرنده داشته باشد.
چیزی که خوندم یه تعریف خشک و خالی بود از هدیه دادن. بر اساس این تعریف ، هدیه‌دهنده نباید هیچ پیش‌شرطی برای دادن هدیه وضع کنه ولی بعضی ها معتقدن:« کاسه جایی رود که باز آرد قدح»
یعنی اینکه وقتی هدیه ای میدن انتظار جبران اونم به شکل بهتر و بزرگتری دارن.
ولی خواهشا شما اینقدر توقعاتی نباشید ، هر چند اگه هدیه ای گرفتید حتما سعی بر جبران داشته باشید.
در دنیا هیچ هدیه ای بدون مصرف نیست حتی ساعتی که از کار افتاده باشد. زیرا در یک شبانه روز دست کم دوبار وقت صحیح را نشان می دهد!
نمی دونم این جمله رو کی گفته، اصلا هم نمی دونم تا چه اندازه حکیمانست، یه جا خوندم، گفتم شما هم شنیده باشید.
ولی خرمشهری ها میگن: " مهم این است که یادم کنی، حتی اگر شده با یک پر کاه. "
عوضش این یکی، راستس راستی حکیمانه بود.
هم هدیه دادن خوبه ، هم هدیه گرفتن.
ولی یه نوع هدیه هست که اسلام گفته نه اهل دادنش باشید ، نه اهل گرفتنش.
فرموده: گیرنده و دهنده ، جفتشون اهل آتیش جهنم هستن.
هدیه دادن خوبه ، به شرط اینکه اونی که می خواهیم بهش هدیه بدیم مقامی، مسئولی، مدیری، همه کاره ای چیزی نباشه.
آخه اونجوری دیگه اسمش هدیه نیست. اسمش یه چیز دیگه ست.
ر، شین ، واو ، ه.
متوجه شدی که !
توی روان شناسی بحثی داریم به اسم " کوچک های بزرگ " ؛ یعنی ای بسا انسان مسئله ای رو کوچیک به حساب بیاره ، در حالی که اون مسئله از نظر معنا و واقعیت ، بسیار بزرگ باشه. محیط خونه هم کوچیک های بزرگی داره که یکی از اونها تهیه ی هدیه است.
پیامبر فرمود: کسی که برای اهل خانوادش هدیه ای بخره مث اینه که اون رو در راه خدا صدقه داده باشه.
امام باقر هم فرموده: « برای یک دیگر هدیه ببرید ، که هدیه ، کینه ها رو از دل بیرون می بره و انتقام و دشمنی ها رو برطرف می کنه »
شما هم میخونید ؟
چی رو؟
از این شعر ها که اولش میگه: دست شما درد نکنه و آخرش هم با خنده دلخوره که چرا بیشتر ندادید و چرا ویلای کنار دریا ندادید.
به نظر من آدم اگه می خواد جایی هدیه ببره باید یه چیز درست و حسابی ببره.
من که عادت دارم کمتر از باغ ، هدیه ندم. البته نه از اون باغ هایی که توی لواسون و شمال هست.
باغی که اسمش کتابه.
فرمود: کتاب، باغ و بوستان دانشمند هاست.
چقدر هدیه دادن خوبه.
به خصوص وقتی که هدیه، یک کتاب باشه و طرفت از اون کتاب خیلی خوشش بیاد و چند بار این مسئله را خاطر نشان کنه که:
“آخی ! چه کتاب قشنگی!”
“اینجای کتاب رو ببین، عجب چیز جالبیه!”
“چه قدر این کتاب بدرد من میخوره!”
بعضی چیز ها رو بسته بندی می کنن تا پیدا نباشه . مث جایزه که دورش رو کادو میگرن تا معلوم نشه چیه .
ولی بعضی چیز ها رو هم بسته بندی می کنن تا معلوم تر باشه . مث جنسای ویترین مغازه ها.
بعضی وقتا بسته بندی اونقدر ماهرانه ست که باعث میشه جنس بهتر از اونی که هست به نظر بیاد و جلب نظر کنه .
لباس من و تو هم یه جور بسته بندیه . ولی از کدوم نوعش ؟
لباس بعضی ها ، خونه اول اون هاست . برای اون ها یه حریمه و ازشون محافظت میکنه .
ولی برای بعضی دیگه ، لباس ، به جای اینکه خونه اول باشه ، پوست دومه . یه جور قاب و قالبه که فقط به کار جلب نظر میاد .
عید فطر نزدیکه،
عیدِ بدون عیدی هم مث شربت بدون شکره.
می خوام بگم عید که می شه هم باید عیدی داد، هم باید عیدی گرفت.
عید که می شه، هر کسی باید از بزرگتر خودش عیدی بگیره و به کوچیکتر ها عیدی بده.
بالاخره دست هم بالای دست بسیاره.
هر کسی بزرگ تری داره که می تونه ازش توقع عیدی داشته باشه.
خدا هم که قربونش بریم، خودش بزرگ همه بزرگ تر هاست...
بعضی وقتا، به جای اینکه عید باعث بشه عیدی رد و بدل بشه، رد و بدل شدن هدیه و عیدیه که یه روزُ تبدیل به عید می کنه.
مثلاً همین عید فطر.
عید بودنش به خاطر اینه که خدا بعد از یک ماه روزه داری، جشنواره عیدی و کادو و هدیه راه می اندازه.
روزی هم که خدا برای حواریون سفره آسمونی نازل کرد، عید نبود. ولی چون خدا اون سفره رو عیدی فرستاد، اسم اون روز هم شد عید.
پس بعضی وقتا باید از خدا عیدی بخوایم تا روزمون بشه عید. 
