اگه یه چراغ جادو پیدا کردید، آرزوهای مهم تر خودتونُ اول بگید. چون الآن بیشتر چراغ های جادوی موجود در سطح بازار، چینیه. یهو دیدی سر آرزوی دوم به بعد، خراب شد.
حالا باز خوبه چراغ جادو وقتی خراب می شه، دیگه هیچی نمی گه.
بعضی از این خودپردازها هستن که بهشون می گی پول بده، می گه اسکناس ندارم.
می خوای کارت به کارت کنی، می گه شبکه قطعه.
می خوای شارژ بخری، می گه کاغذ ندارم.
دست آخرم که می خوای کارتتُ پس بگیری، می گه: «درخواست دیگری ندارید؟!»
مورد داشتیم این جمله ی آخرش، طرفُ راهی بیمارستان کرده!
چراغ جادوی هر آدمی، توی وجود خودشه.
غول چراغ هم چیزی نیست جز همت و پشتکار و ذوق و فکر و ابتکار خود همون آدم.
نمی شه دست روی دست گذاشت و توقع داشت که بقیه بیان و آرزوهای ما رو برآورده کنن.
به قول اون یارو:
نخارید کس تا کنون پشت من
به جز ناخنان سر انگشت من!
زرنگ بازی، زرنگ بازی، واسه غول چراغ جادو هم زرنگ بازی؟!
یکی می گفت من اگه قرار باشه از غول چراغ جادو سه تا خواسته داشته باشم، خواسته ی اولم اینه که هر چند ده تا خواسته که داشته باشم، غول برام انجامش بده.
محض اطلاعتون، یکی رفت همینجوری زرنگ بازی در بیاره، غولش هنگ کرد، دیگه بالا نیومد!
فرض کنید رفتید توی زیر زمین خونه ی مادربزرگتون، بعد بین خرت و پرتای اونجا چشمتون به یه دونه چراغ قدیمی خاک گرفته می افته.
چراغُ بر می دارید که خاکشُ بتکونید، ولی یه دفعه یه غول گنده، ولی نجیب و بی آزار و مودّب، با اخلاق و مرام ورزشکاری از چراغ میاد بیرون و می گه:
«سه تا آرزو کن تا برآورده کنم.»
خب چه آرزویی می کنی؟!
آرزو، نه خرج داره، نه کنتور می ندازه، نه مالیات و عوارض بهش می خوره، نه مشمول سهمیه بندی می شه.
اصلاً یکی از مفت ترین و بی دردسر ترین کارای دنیا، همین آرزو کردنه.
خب حالا که آرزو کردن این همه مفته، من نمی دونم چرا بعضیا فقط بلدن آرزوهای کوچیک داشته باشن.
به جای اینکه آرزو کنی الآن پونصد هزار تومن توی کارتت داشته باشی، آرزو کن اونقدر پول توی کارتت باشه که بتونی کل فک و فامیل و رفقا رو شام ببری بیرون.
اونم کجا!
یکی از این رستوران هایی که نوشابه رو قیمت سلطانی حساب می کنن، سلطانی رو قیمت خود ببعی.
