اینجوری نیست که اول دنیا تموم بشه، بعد آخرت شروع بشه.
آخرت هر کسی، از همون روزی که پا به این دنیا می ذاره، همزمان به دنیای همون طرف شروع می شه.
اونم به شکل یه زمین خشک و خالی، ولی فوق العاده مستعد.
زمین آخرت، استعداد هر کشت و بنایی رو داره.
بعضیا، توی زمین آخرتشون بهشت می سازن، بعضیا جهنم،
بعضیام هی می سازن و هی خراب می کنن، هی می سازن و هی می کوبن!
خدا، عاقبتشونُ به خیر کنه!
همین الان اگه یه پیامک برای هر کدوم از ما بیاد که ده میلیون تومن به حسابمون واریز شده، خوشحال می شیم.
با اینکه این ده میلیون تومن، الآن دست ما نیست، رنگشُ هم ندیدیم.
ولی یقین داریم که این پول، الآن مال ماست و دیگه اختیارشُ داریم.
اگرم برامون پیامک بیاد که به علت سرعت غیر مجاز فلان مبلغ جریمه شدیم، حالمون گرفته می شه.
چون می دونیم بالاخره بخوایم و نخوایم این مبلغ، از جیب مون رفته و کاریش نمی شه کرد.
قصه ی آخرت هم واسه ی خیلیا همینجوریه.
قیامت و آخرت، برای بعضیا ، فردا نیست، همین امروزه.
برای همینم با هر کار خیری، خوشحال می شن و با هر خطایی، حالشون گرفته می شه.
ولی برای بعضیای دیگه، آخرت و قیامت، جزء اون فرداهای دوره.
کو حالا تا فردا؟!
خدا توی سوره ی تکاثر، به اونایی که فکر آخر و عاقبت خودشون نیستن فرموده:
مشکل شما اینه که یقین ندارید.
اگه اهل یقین بودید، همین الآن جهنم ُ به چشم می دیدید.
توی سوره ی نساء، خدا به اونایی که مال یتیمُ بالا می کشن، فرموده:
همین الآن دارید آتیش قورت می دید!
می خوام بگم جهنم و بهشت، قرار نیست، یه روزی، یه جایی برپا بشن.
همین الآن، هر کدوم مون یا وسط بهشتیم، یا قعر جهنم.
بهشتی شدن و جهنمی شدن، توی همین دنیا اتفاق میفته.
توی آخرت، فقط صداش در میاد!
