این «گیرم پدر تو بود فاضل» رو فقط برای بچه های نا خلف نساختن....
برای پیروان نا خلف هم ساختن...
مثلاً برای بعضی از ما ها که مدام به مسلمونی و شیعه بودنمون افتخار می کنیم، ولی هیچ کدوم از اخلاقیاتمون به پیامبر و امام هامون نرفته....
خیلی زشته ها!
آدم به کسایی افتخار کنه که یه سر سوزن هم مث اونا نیست!
ادیسون ُ مسخره می کردن. می گفتن هزار تا راهُ رفتی برای ساختن لامپ. عین هر هزار تا راهت به بن بست رسید. هزار با به در بسته خوردی. نمی خوای دست بر داری؟
ادیسون خندید و گفت: کی گفته که من هزار بار شکست خوردم؟
من تونستم هزار تا راه تازه رو کشف و تجربه کنم که به ساخته شدن لامپ منتهی نمی شه. برای من شکست بی معنیه. هر راهی که برم یه تجربه ی تازه به من می ده. این خودش یه جور پیروزیه.
بهش گفتن : ما که از قدیم می شناختیمت ، ولی بازم نفهمیدیم چه جوری شد که از اسیری رسیدی به امیری.
گفت : یه روز که از دست دشمن فرار کرده بودم و گوشه یه خرابه ، نفس نفس می زدم ، چشمم افتاد به یه مورچه …
مورچه دلش می خواست یه گندم رو ببره بالای دیوار خرابه .
با هر زحمتی بود گندم رو با خودش ، به اندازه چند وجب بالا می برد و بعد همراه گندم سقوط می کرد روی زمین .
کار من
شده بودن شمردن دفعه های سقوطش و کار اون شده بود از نو شروع کردن.
شمردم و شمردم و شمردم، به هفتاد که رسیدم ، مورچه همراه گندم از دیوار بالا رفت. مورچه ی کوچیک به من بزرگترین درس زندگیم رو داد : «درس پشتکار»
وقتی حتی یه چهار راه و تقاطع ساده هم برای خودش کلی قوانین و مقررات داره، چه جور می شه که دنیای به این بزرگی، هستی به این عظمت، قانون و حساب و کتاب نداشته باشه.
هستی، قانون داره، قانونای خوبی هم داره.
یکی از قانون های هستی اینه که توش، حق ، همیشه ی خدا، رو به بالندگی باشه.
درسته که یه وقتایی حق ظاهراً ضعیف می شه ولی ضعفش همیشگی نیست.
حق، مث خورشیدیه که شاید موقتاً پشت ابرای تیره ی باطل بره و نورش به چشم نیاد. ولی ابرای تیره مگه تا کی می تونن خورشیدُ لاپوشانی کنن؟!
بالاخره همه شون باید به احترام خورشید کنار برن!
