بعد از شنیدن توصیف قیامت، بر خودشون حرام کردن.
خواب و خوراک و باقی شیرینی ها و لذت های این دنیا رو. گفتن: دیگه شبا نمی خوابیم. دیگه لباس خوب نمی پوشیم و غذای خوب نمی خوریم.
حتی با شریک زندگی شون قطع رابطه کردن.
خبر کارشون رسید به پیامبر. صداشون زد. فرمود که این کار، کار دستی نیست. منی که پیامبر خدا هستم، اینطور زندگی نمی کنم. خیلی زود، آیه های قرآن هم حرف رسول خدا رو تایید کردن.
آیه هایی که می گفت: ای اهل ایمان! چیزی که خدا براتون حلال کرده رو، خودتون برای خودتون حرام نکنید!
دهخدا گفته ترحم یعنی بخشودن و مهربان شدن. پس داریم از واژه ای صحبت میکنیم که با رحم و شفقت و نرم دلی و مهربانی و ملاطفت و خاطرنوازی هم معنیه ...
ولی در پاسخ یه این سؤال که چه انسان هایی مستحق ترحم ما هستن، پاسخ های گوناگونی می شه داد.
اما پیامبر اکرم در پاسخ به این سوال به سه گروه اشاره کرده :
اول، عزیزى که خـوار گشته
دوم، تـوانگرى کـه تهیدست شده
و سوم ، دانشمندى که در روزگار نادانان تباه گردیده است
قرآن، از آدمایی حرف می زنه که ایمان آوردن و بعد از ایمان آوردنشون استقامت کردن.
آدمایی که ایمان آوردن و بعد از ایمان آوردنشون مقابل سختی ها، مقابل تهدید ها، مقابل دشمنی ها، جا نزدن...
قرآن میگه:
فرشته ها، به قلب همچین آدمایی نازل می شن و بهشون می گن:
نترسید! غصه هم نخورید! ماها براتون بشارت بهشت رو آوردیم! همون بهشتی که قبلاً وعده اش رو شنیده بودید.
اون هایی که فرشته ها، این حرف ها رو بهشون می زنن، حتماً پیامبر نیستن. خود من و شما هم می تونیم مخاطب این فرشته ها باشیم. شاید صداشونُ نشنویم، ولی مطمئناً حرفشون روی دلمون تأثیر می ذاره. شرطش استقامت داشتن و اهل جدیت بودنه.
پیامبرمون با همه مهربونی و آسون گیریش ، یکی از اون هایی بود که هیچ وقت واسه زبونش آسون نگرفت و بهش میدون نداد. سیره نویس ها نوشته ان :
«رسول خدا ، زبان خود را زندانی کرده بود، مگر این که کلام مفیدی بر زبان داشته باشد.»
پیامبر ما خوب می دونست زبون اگه میدون پیدا کنه، آدم رو از میدون به در میکنه ؛
«دعوتید به خواندن کتاب اخلاق اجتماعی پیامبر و کتاب سکوت: قدرت درون گراها در دنیایی که از حرف زدن باز نمی ایستد»
خواب، یه جور اضطراره. یعنی ماها، چون علاوه بر روحمون، یه جسم هم داریم، مجبوریم به خاطر اینکه ملاحظه جسم هم بشه، روزی چند ساعت بهش استراحت بدیم.
ولی روح چون کارش خستگی بردار نیست، توی همون چند ساعتی که جسم خوابیده هم مشغول سیر و سیاحت و خیال پردازیه...
ولی یه چیزی مسلمه. اونم اینه که بیدار بودن از خواب بودن بهتره.
یعنی خدا به پیامبر هم که خوابش عین بیداریه، فرموده: توی شب کم بخواب و بیشترش رو بیدار باش...
خدا، یه سری از هدیه ها و روزی های ویژه اش رو برای اونایی کنار می ذاره که توی شب، مخصوصاً این ساعت های سحر، به جای اینکه خواب باشن، بیدارن...
آدم با خدا و مؤمن ، هم پیش مردم احترام داره ، هم پیش خدای مردم .
گاهی وقتا خدا به احترام آبروی یه مؤمن ، یه فامیل رو از گرفتاری نجات می ده ...
زیاد اتفاق افتاده که خدا، به احترام وجود یه مؤمن ، عذاب و سیل و زلزله و قحطی و سونامی و هزار جور و قضا و بلای دیگه رو از اهل یه شهر بر داشته ...
مثالش خود پیامبر ما ...
خدا به پیامبرش فرمود :
تا تو میون این ها باشی ، به احترامت ، ما این ها رو عذاب نمی کنیم .
یعنی وجود یه پیامبر با آبرو ، باعث میشه که عذاب خدا حتی بر سر ابو جهل و ابو لهب و ابوسفیان هم نازل نشه ...
آخه ، هیچکی مثل خدا ، اهل آبرو داری و احترام داری نیست ...
هیچکی مثل خدا ، نسبت به آبرو دارها ، شرم و غیرت نداره.
خدا ، آبرو داره و آبرو دارها رو هم دوست داره ...
آبرو داری کنیم!
مدارا کردن و تحمل داشتن و راه اومدن و مهلت دادن، یه رابطه مستقیم داره با ایمان داشتن و خدایی بودن.
پیامبر ها چون بیشتر از بقیه آدما خدایی بودن و اهل ایمان، بیشتر از بقیه هم اهل مدارا بودن.
راجع به تحمل و سعه صدر پیامبرمون اونقدر داستان کوتاه و بلند وجود داره که قشنگ می شه با جمع آوریش چند جلد کتاب نوشت.
از بین خود ما ها هم، هر کسی بیشتر اهل مدارا باشه، می شه اطمینان داشت که بیشتر صاحب خلق خوش محمدیه.
ولی مدارا، بیش از اونکه یه خُلق انسانی باشه، یه خلق خدائیه.
خدا،
خودش اهل راه اومدنه و دوست داره بنده هاش هم، با هم دیگه راه بیان.
قراره از یه جور سرمایه صحبت کنیم.
یه سرمایه که از داشتنش، هم خدا رو خوش میاد، هم خلق خدا رو .
این سرمایه ی گرون قیمت، اخلاق خوش و خوش اخلاقیه.
اخلاق خوب، بی برو برگرد یه سرمایه ست. سرمایه که می گم، دقیقاً منظورم یه چیزیه مثل پول و تراول و سکه و ارز و زمین و خونه و سهام.
البته دیده شده یه جاهایی که پول و سکه جواب نمی ده، اخلاق جواب داده...
اگه فرصتی بشه، می گم کجاها!
سر چهار راه حواست نبوده، از چراغ قرمز رد شدی،
یا حواست نبوده، بدون بستن کمربند راه افتادی.
یا پیچیدی داخل طرح زوج و فرد، راه پیش و پس هم نداری...
اینجور وقت ها، زیاد پیش اومده که راننده هایی، با اخلاق خوش خودشون، مامور راهنمایی رو بی خیال جریمه نوشتن کردن...
البته هستن راننده هایی که از روش های دیگه ای وارد می شن، ولی اون روش ها، نه توی دنیا عاقبت داره، نه توی آخرت!
غیر از اخلاق، هر سرمایه دیگه ای که داشته باشی، شب نمی تونی سر راحت زمین بذاری....
همه ش فکر این هستی که کارخونه م آتیش نگیره، مغازه م رو دزد نزنه، سهامم سقوط نکنه و نرخ سکه هام پایین نیاد.
ولی اخلاق اینجوری نشده.
یعنی از عصر حجر تا امروز، هیچ کس با سرمایه گذاری در بخش اخلاق، ورشکست نشده.
اخلاق خوش، نه از سکه می افته، نه آتیش می گیره، نه بهش مالیات و عوارض می بندن، نه می شه دزدیدش...
یه فرق دیگه ی اخلاق با بقیه سرمایه ها، اینه که بقیه سرمایه ها رو نمی شه بدون کم شدنشون ، به این و اون بخشید.
یعنی وقتی صد هزار تومن به یکی می دی، صد هزار تومن از مال خودت کم می شه، ولی وقتی از خلق خوش خودت به یقیه هدیه می دی، خودت بد اخلاق نمی شی...
فرق دیگه اخلاق و بقیه سرمایه ها اینه که اخلاق، مورد حسادت واقع نمی شه...
مردم شاید به ماشین آخرین مدل ما حسودی کننن و بهش خط بندازن، ولی کم پیش میاد که به لبخند ملیحمون حسودیشون بشه....
یادمون باشه که رسول خدا فرموده:
« محبوب ترین شما نزد من و نزدیک ترین جایگاه را به من در قیامت، خوش اخلاق ترین شما دارد.»
«دعوتید به خواندن کتاب اخلاق اجتماعی پیامبر»
روی یه سطح صاف و صیقلی، لیز خوردن آسونه.
حتی اگه چیزی که قراره لیر بخوره و سرسره بازی کنه، خودش صاف و صیقلی نباشه.
ولی اگه دو تا سطح، جفتشون ناصاف و زبر و خشن باشن، اون وقته که با هم درگیر و شاخ به شاخ می شن.
اینکه ماها، اهل گذشتن و چشم پوشی کردن نیستیم، شاید یه دلیلش بدی بقیه باشه.
ولی بدی بقیه به تنهایی کافی نیست.
دلیل دیگه اش اینه که ماها خودمون هم اونقدر ها صاف و آینه ای و زلال و صیقلی نیستیم.
و الا بقیه هر چقدر که بد باشن، به بدی مشرکان جاهل جگر خوار زمان پیامبر که نیستن!
پیامبر حتی قاتل حمزه ی سید الشهدا رو هم بخشید.
«دعوتید به خواندن کتاب اخلاق اجتماعی پیامبر»
دین با اعتقادات شروع می شه. با اقرار به توحید و نبوت. با قبول کردن معاد.
هر کسی که شهادتینُ به زبون بیاره، مسلمونه و اسمش میره جزء دفتر دین.
ولی دین فقط اعتقادات و باور ها نیست.
دین، با اعتقادات شروع می شه.
دین، با احکام و مناسک، ادامه پیدا می کنه. با نماز خوندن و دروغ نگفتن و زکات دادن و غیبت نکردن.
هر کسی که خودش و رفتار و گفتار و حرکاتشُ با واجب و حروم خدا تنظیم کنه، داره در راه دینداری قدم می زنه.
ولی دین، فقط به احکام توضیح المسائل خلاصه نمی شه.
نماز و روزه و واجبات و مستحبات، راهی ان برای رسیدن به مقصدی بالاتر.
مقصد دینداری، مکارم و کرامت های اخلاقیه.
پیامبرمون فرمود:
من مبعوث شدم تا مکارم اخلاقی رو به کمال برسونم.
باقی صد و بیست و چهار هزار پیامبر خدا هم برای چیزی غیر از این مبعوث نشده بودن.
اخلاق
مدار شدن آدم ها اون قدر مهمه که خدا حاضر می شه
بهترین بنده های خودشُ سروقت ابوجهل ها و ابولهب ها و فرعون ها و نمرود ها
بفرسته.
«دعوتید به خواندن کتاب اخلاق اجتماعی پیامبر»
حتی بهشت و جهنم و برزخ و قیامت هم برای این آفریده شدن تا ما در سایه ی اعتقاد به اون ها، اخلاقی تر زندگی کنیم.
اعتقادات، فقط ذهنیت های ما رو تغییر می دن.
ذهنیت و نگرش کسی که به توحید عقیده داره، با ذهنیت و نگرش کسی که خدا رو باور نداره، فرق می کنه.
احکام و عبادات، رفتارهای ما رو عوض می کنن.
رفتار کسی که خودشُ به رعایت حلال و حرام خدا مقید کرده، با رفتار یه انسان بی پروا و بی تقوا، فرق می کنه.
ولی اخلاق، خود ما و ماهیت وجود ما رو تغییر می ده.
تغییری که اخلاق در انسان ها به وجود میاره ، فقط به ذهنیت و رفتار خلاصه نمی شه.
اخلاق، از ما، مای تازه می سازه.
انسان ِ عاری از اخلاق، حیوانیه با ضریب هوشی بالاتر از باقی حیوانات.
ولی انسان اخلاق مدار، فرشته ایه که بر خلاف باقی فرشته ها، قدرت اختیار و انتخاب و اراده داره.
