برای حروم کردن نون و لقمه ی حلالی که داره می ره سر سفره، کلی راهکار سریع و سهل الوصول وجود داره.
یکی از این راهکارها، رشوه ست.
به قول یکی، رشوه، چوب دو سر آتیشه.
یعنی فرقی نمی کنه آدم کدوم سر خط باشه. سر رشوه دادن، یا سر رشوه گرفتن.
از پیامبرمون روایت شده که فرمود: رشوه دهنده و رشوه گیرنده، جفتشون توی آتیشن.
بدا به حالشون!
اگه با عوض شدن اسم یه کار، حکمشم عوض می شد، برای بعضیا خیلی خوب بود.
ولی خبر بد برای همون بعضیا اینه که عوض کردن اسم کار، رسم کارُ عوض نمی کنه.
گیریم که اسم اون پولیُ که یواشکی رد و بدل میشه گذاشتیم شیرینی و پول چایی.
گیریم که با ظاهر سازی، واسه ربا دادن و رباگرفتن کلاه شرعی درست کردیم.
با فرشته هایی که به جای شیرینی و پول چایی می نویسن رشوه، با ملائکه ای که عوض اسکُنت و کارمزد می نویسن ربا، با اونا چه کنیم؟!
اصلاً سر خدا رو مگه می شه کلاه گذاشت؟!
می گفت: پول را گر سر پولاد نهی نرم شود.
راستم می گفت.
خدا می دونه که همین پول رشوه، تا حالا سقف ایمان و اعتقاد چند نفرُ روی سرشون خراب کرده.
ولی همین الآن هستن آدمایی که پول، مخصوصاً از نوع زیر میزیش، حریف وظیفه شناسی و انسانیت و ایمان فولادی اونا نمی شه.
خوش به حالشون و بهشت، قسمت و روزی شون.
اونجوری که آیه های قرآن می گن، رشوه گیری و رباخواری و خوردن مال حروم و لقمه ی ناپاک، اولین جایی که خودشُ نشون می ده روی قلب و دل آدمه.
رشوه و لقمه ی حروم، دل ُ سنگ می کنه.
دل سنگ هم نه میخ آهنین بهش فرو می ره، نه علم و حکمت و سواد
روی دل سنگ شده اثر داره، نه آه و ناله ی دیگران تأثیری داره، نه پند و نصیحت و موعظه.
دل سنگ شده، به این زودیا اشکش در نمیاد. عذاب از این بالاتر؟!
خدا، به این سادگی به کسی اعلان جنگ نمی ده.
خدا اصلاً با بنده هاش سر جنگ نداره. خدا ارحم الراحمینه. پیامبرش هم همینطور. پیامبرش هم عین خودش، رحمت للعالمینه.
خدا، ممکنه به خاطر اشتباه بنده هاش، اونا رو گوشمالی بده، ولی کم پیش میاد که به خاطر یه گناه، خدا و رسولش به کسی اعلان جنگ داده باشن.
از بین همه ی گناه های کبیره، فقط یه گناهه که خدا، از طرف خودش و پیامبرش، به اهالی اون گناه، اعلان جنگ داده.
اون گناه بزرگ هم چیزی نیست جز، نزول خوری...
