وقتی نان در یاد دادن است، نه یاد گرفتن

الآن یه زمونه ای شده که آموزش دیدن، شاید نون و آب نداشته باشه، ولی آموزش دادن برای خیلیا نون و آب داره.

نشون به اون نشون که این همه فارغ التحصیل بی کار داریم،‌ ولی نون موسسه های آموزشی و کلاس های کنکور و  مشاوران تست زنی و این سنخ اصناف، حسابی توی روغنه.

فعلن  نون توی آموزش دادنه،  نه آموزش دیدن!

قبول نیست، اینُ بابام فرستاده

رفته بود مشهد، پولشُ گم کرده بود. رفت حرم  و گفت : یا امام رضا! خودت یه پولی از یه جایی برسون.... داشت از پله های حرم می اومد پایین که یکی از همشهری هاش صداش کرد و گفت:  از شهرمون که می اومدم بابات این پولُ داد که بهت بدم. بفرما!

پول رو که گرفت، برگشت سمت حرم و گفت: امام رضا! این قبول نیست ها! اینُ بابام فرستاده!

اگه مردی قید دنیا رو بزن

به قول اون بنده خدا، پوله، جون نیست که بشه گذاشت کف دست و ازش گذشت.

پوله!

جون رو همینجوری خدا مفتی به آدم داده، ولی پول، یه قرونش زیر پای فیله!

پس خیلی وقت ها، پول دادن برای خیلی ها، از جون دادن هم سخت تره. واسه همینم هست که طرف به همه مشتری هاش می گه: قربون شما برم!

ولی همون آقا، داده بزرگ بالای سر در حجره اش بنویسن : لطفاً تقاضای وجه دستی نفرمایید!

خلاصه که گذشتن از این چرکای کف دست، شیر خدا رو می خواد و رستم دستان. و گرنه نفس اماره پولدوست که به همین سادگی ها خاک نمی شه.

ولی اونایی که مث خود مولا بتونن این نفس  رو  با بخشش مال و دارایی خاک کنن، محبوب مولا می شن...

کسی هم که محبوب مولا شده باشه، دستش از دامن پر از مهر آقا کوتاه نیست.

خوش به حالش ...

خریدار سیاستمدار، خریدار بی سیاست

می گن: سیاست علمیه که می گه:

چه کسی برنده میشه؟ چی رو برنده میشه ؟ چه وقتی برنده میشه ؟ کجا برنده میشه ؟ چه جوری برنده میشه و چرا برنده میشه؟

تعریف سیاست اگه این باشه، خریدار با سیاست کسیه که همیشه با خودش بگه:

چی رو بخرم ؟ با چه قیمتی بخرم ؟ چه جوری بخرم ؟  از کی بخرم ؟ کی بخرم ؟ کجا بخرم ؟ اصلاً چرا بخرم؟!

این از خریدار  سیاستمدار؛  و اما  می مونه خریداران بی سیاست!

خریداران بی سیاست، زیاد اهل مشغول کردن و کار کشیدن از ذهن معصومشون نیستن...

چند تا جمله کلیشه ای هم دارن که معمولاً بعد از هر خریدی، خاطر خودشون رو باهاش تسلی می دن، مثلاً میگن :

« یه دفعه ای دیدم و پسندیدم.»

یا: «اتفاقی چشمم رو گرفت »

یا «ارزون می داد، منم خریدم »

از همه بدتر، اون هایی که  خیلی خلاصه میگن  : «همین جوری!»

به قول بعضی ها : «هوی جوری!»

خوبی خریدار های بی سیاست به اینه که اگه یه مدت به بازار و پاساژ و فروشگاه زنجیره ای سر نزنن،  ممکنه خیلی ها ورشکست بشن....

اندازه بقال سر کوچه عقل داشته باش

وقتی می ری دستی دستی نصف حقوق ماهانه خودت رو می دی  تا  چیزی بخری که  با فرض خوش سلیقه بودنت، غیر از قشنگی پشت ویترین، هیچ فایده دیگه ای نداره؛

وقتی می ری با اقساط بیست و چهار ماهه و با هشت تا ضامن، رایانه ای می خری که  شش ماه دیگه نصفه قیمته و تا آخر عمرش هم نود درصد امکاناتش، بی استفاده می مونه،

وقتی یه لباس رو فقط برای یه مهمونی دو ساعته می خری

وقتی عادت داری گوشی همراهت رو سال به سال عوض کنی و پول بی زبون مملکت رو که از بدشانسی دست تو افتاده می ریزی به جیب اجانب،

همه این ها یعنی اینکه هنوز مونده تا مطابق سیره عقلا رفتار کنی...

یعنی، دکتر و مهندس و دانشجو هم که باشی، هنوز مونده تا عقلت به اندازه بقال سر کوچه و دست فروش کنار خیابون بزرگ بشه...

حالا افلاطون شدن و  اینا، پیشکش!

با برکت باش

ابرها رو دیدی؟

بعضی هاشون فقط میان و هوای گرم تابستون رو شرجی میکنن. بعد هم  با چند تا لکه باریدنشون، ماشین و شیشه پنجره مردم رو لک می کنن و می رن ...

ولی بعضی هاشون ....

بعضی هاشون میان و می بارن و همه این سرطان های معلق در هوا رو می شورن و زمین رو سیراب می کنن و هوا رو خنک می کنن و بعد می رن ....

حکایت آدمای بی برکت و آدمای با برکت هم همینجوریه ....

 

یه چک پول پنجاه تومنی ته صندوق خونه تون هست واسه وقتی که بانک ها تعطیل باشن و خودپرداز ها مث همیشه قطع.

این چک پول، تا حالا 5 بار ، وقت و بی وقت، قرض و وجه دستی شده واسه همسایه بالایی و همسایه پایینی و داداشت و بابات...

همیشه هم خیلی زود بعد از اینکه کار بقیه رو راه انداخته، برگشته سر جاش توی همون صندوق.

پول با برکت که می گن، یعنی این!

رشوه گیر، رباخوار، پیوندتان مبارک

برای حروم کردن نون و لقمه ی حلالی که داره می ره سر سفره، کلی راهکار سریع و سهل الوصول وجود داره.

یکی از این راهکارها، رشوه ست.

به قول یکی، رشوه، چوب دو سر آتیشه.

یعنی  فرقی نمی کنه آدم کدوم سر خط باشه. سر رشوه دادن، یا سر رشوه گرفتن.

از پیامبرمون روایت شده که فرمود: رشوه دهنده و رشوه گیرنده، جفتشون توی آتیشن.

بدا به حالشون!

 

اگه با عوض شدن اسم یه کار، حکمشم عوض می شد، برای بعضیا خیلی خوب بود.

ولی خبر بد برای همون بعضیا اینه که عوض کردن اسم کار، رسم کارُ عوض نمی کنه.

گیریم که اسم اون پولیُ که یواشکی رد و بدل میشه گذاشتیم شیرینی و پول چایی.

گیریم که با ظاهر سازی، واسه ربا دادن و رباگرفتن کلاه شرعی درست  کردیم.

با فرشته هایی که به جای شیرینی  و پول چایی می نویسن رشوه، با ملائکه ای که عوض اسکُنت و کارمزد می نویسن ربا، با اونا چه کنیم؟!

اصلاً سر خدا رو مگه می شه کلاه گذاشت؟!

 

می گفت: پول را گر سر پولاد نهی نرم شود.

راستم می گفت.

خدا می دونه که همین پول رشوه، تا حالا سقف ایمان و اعتقاد چند نفرُ روی سرشون خراب کرده.

ولی همین الآن هستن آدمایی که پول، مخصوصاً از نوع زیر میزیش، حریف وظیفه شناسی و انسانیت و ایمان  فولادی اونا نمی شه.

خوش به حالشون و بهشت، قسمت و روزی شون.

 

اونجوری که آیه های قرآن می گن، رشوه  گیری و رباخواری و خوردن مال حروم و لقمه ی ناپاک،‌  اولین جایی که  خودشُ نشون می ده روی قلب و دل آدمه.

رشوه و لقمه ی حروم، دل ُ سنگ می کنه.

دل سنگ هم  نه میخ آهنین بهش فرو می ره، نه علم و حکمت و سواد

روی دل سنگ شده اثر داره، نه آه و ناله ی دیگران تأثیری داره، نه پند و نصیحت و موعظه.

دل سنگ شده، به این زودیا اشکش در نمیاد. عذاب از این بالاتر؟!

 

خدا، به این سادگی به کسی اعلان جنگ نمی ده.

خدا اصلاً با بنده هاش سر جنگ نداره. خدا ارحم الراحمینه. پیامبرش هم همینطور. پیامبرش هم عین خودش، رحمت للعالمینه.

خدا، ممکنه به خاطر اشتباه بنده هاش، اونا رو گوشمالی بده، ولی  کم پیش میاد که به خاطر یه گناه، خدا و رسولش به کسی اعلان جنگ داده باشن.

از بین همه ی گناه های کبیره، فقط یه گناهه که  خدا، از طرف خودش و پیامبرش، به اهالی اون گناه، اعلان جنگ داده.

اون گناه بزرگ هم چیزی نیست جز، نزول خوری...