چراغ جادوی هر آدمی، توی وجود خودشه.
غول چراغ هم چیزی نیست جز همت و پشتکار و ذوق و فکر و ابتکار خود همون آدم.
نمی شه دست روی دست گذاشت و توقع داشت که بقیه بیان و آرزوهای ما رو برآورده کنن.
به قول اون یارو:
نخارید کس تا کنون پشت من
به جز ناخنان سر انگشت من!
قرآن، از آدمایی حرف می زنه که ایمان آوردن و بعد از ایمان آوردنشون استقامت کردن.
آدمایی که ایمان آوردن و بعد از ایمان آوردنشون مقابل سختی ها، مقابل تهدید ها، مقابل دشمنی ها، جا نزدن...
قرآن میگه:
فرشته ها، به قلب همچین آدمایی نازل می شن و بهشون می گن:
نترسید! غصه هم نخورید! ماها براتون بشارت بهشت رو آوردیم! همون بهشتی که قبلاً وعده اش رو شنیده بودید.
اون هایی که فرشته ها، این حرف ها رو بهشون می زنن، حتماً پیامبر نیستن. خود من و شما هم می تونیم مخاطب این فرشته ها باشیم. شاید صداشونُ نشنویم، ولی مطمئناً حرفشون روی دلمون تأثیر می ذاره. شرطش استقامت داشتن و اهل جدیت بودنه.
می گن ادیسون وقتی میخواست لامپ روشنایی رو اختراع کنه، هزار تا راه رو امتحان کرد و توی هیچ کدومشون به نتیجه نرسید.
یه عده بهش گفتن: خب آقای ادیسون! می بینیم که هزار تا راه رو امتحان کردی و توی هر هزار تا راه، سرت به سنگ خورد و به جایی نرسیدی!
ادیسون بهشون جواب داد:
اشتباه نکنید! من تونستم هزار تا راه رو کشف کنم که به ساخته شده لامپ روشنایی منجر نمی شه!
یادمه یه جا نوشته بود:
«برای رسیدن به خواسته هات، نا امیدی رو دور بنداز.
جدیت داشته باش و همه گزینه ها رو امتحان کن،
اینجوری بعضی وقتا پیروز میشی و بعضی وقتا یه چیز تازه یاد می گیری،
ولی شکست، بی معنیه.»
همه شاهکارها و کارهای بزرگ هم ذره ذره به وجود اومدن و هیچ چیزی یه شبه درست نشده…
چینی ها ضرب المثلی با همین مضمون دارن که میگه:
«مردی می‌تونه کوه رو از میان برداره که از برداشتن سنگ ریزه‌ها شروع کنه.»
همیشه قدمی هست که باید برداریم و بعد از اون قدم یه قدم دیگه.
اصلا زندگی یعنی همین قدم‌های پشت سر هم، قدم هایی که ما رو از منزل خواستن به قله و مقصد توانستن می رسونن، زندگی یعنی حرکت، حرکتی که همراه خودش برکت میاره.
یادت باشه زندگی به نسبت شهامت آدم‌ها تنگ و فراخ می‌شه، پس شهامت داشته باش تا بتونی رسیدن به خواسته هات رو جشن بگیری.
خیلی فرقشونه، شاید از زمین تا آسمون.
اینکه چیزی رو واقعا بخوای، یا اینکه فقط اون رو هوس کنی…
هوس ها زودگذرن، میان و می رن، خیلی زود شعله ور میشن و زود هم فروکش می کنن.
ولی خواسته ها، یه شبه به وجود نیومدن که یک شبه هم از یاد برن.
کسی که واقعا از تمام وجودش چیزی رو می خواد، هیچ وقت راضی به دست روی دست گذاشتن نمی شه…
بلند می شه و با جدیت تمام شروع می کنه به تقلا، شروع می کنه به این در و اون در زدن و امتحان کردن راه های مختلف.
هیچ دره عمیقی ، یک شبه درست نشده …
ساخته شدن دره ها ، پشتکاری می خواد به قدمت میلیون ها سال، ولی رودها و جویبار ها، این پشتکار رو دارن و می تون قدرتشون رو به رخ کوه های بزرگ و با عظمت بکشن …
تا الآن که من خدمت شما هستم سختی هیچ کوهی، حریف پشتکار هیچ رودی نشده و نتونسته خودش رو از فرسایش نجات بده.
رود ها، صبور تر از این حرفان که بخوان بعد از یکی دو بار سر به سنگ کوبیدن، دست از تلاش بردارن....
اگه تو باشی و توکل و پشتکاری که داری و باید هم داشته باشی ، هیچ قله ای حریف تو و توکل و پشتکارت نمی شه، همونطوری که تا حالا ، هیچ تخته سنگ و رشته کوه عظیمی ، حریف قطره های بارون و جریان رود نشده.
البته تا یادم نرفته، این نکته رو هم بگم که حتی یه پشتکار قوی هم یه شبه به وجود نمیاد، قوی شدن پشتکار هم ، تمرین می خواد و پشتکار!
بهش گفتن : ما که از قدیم می شناختیمت ، ولی بازم نفهمیدیم چه جوری شد که از اسیری رسیدی به امیری.
گفت : یه روز که از دست دشمن فرار کرده بودم و گوشه یه خرابه ، نفس نفس می زدم ، چشمم افتاد به یه مورچه …
مورچه دلش می خواست یه گندم رو ببره بالای دیوار خرابه .
با هر زحمتی بود گندم رو با خودش ، به اندازه چند وجب بالا می برد و بعد همراه گندم سقوط می کرد روی زمین .
کار من
شده بودن شمردن دفعه های سقوطش و کار اون شده بود از نو شروع کردن.
شمردم و شمردم و شمردم، به هفتاد که رسیدم ، مورچه همراه گندم از دیوار بالا رفت. مورچه ی کوچیک به من بزرگترین درس زندگیم رو داد : «درس پشتکار»
