رو به انقراض، مثل پرسپولیس قهرمان

به اعتقاد بعضی ها، خیلی وقته کمرنگ شده و  نایاب شده.

بعضی ها هم معتقدن یا کلاً منقرض شده یا از اون گونه های در حال انقراضه.

البته اشتباه نکنید. راجع به ببر بنگال و شیر مازندران و پرسپولیس قهرمان حرف نمی زنیم.

صحبت سر ترحمه.

اسم ترحم که میاد، کلی سؤال باخودش میاره.

مثلاً اینکه  ترحم به کی؟ترحم به چه دلیلی؟

ترحم چه جوری و ترحم به  چه اندازه و تا کجا؟

چیزی که مسلمه اینه که نه هر کسی لایق ترحمه، نه هر جایی جای ترحم،

ضمن اینکه  اسم  هر بخشیدن و چشم پوشیدنی  رو هم نمی شه ترحم گذاشت.

مثلاً سعدی که خودش  در بوستان ، عاجزانه به درگاه خدا نیایش می کنه و  می گه :

فقیرم بجرم گناهم مگیر / غنی را ترحم بود بر فقیر.

ولی همین حضرت استاد سخن، در گلستان گفته :

ترحم بر پلنگ تیزدندان / ستمکاری بود بر گوسفندان .

و اگه از سعدی بپرسیم که چرا چنین ترحمی جایز نیست ، بدون رو دربایستی می گه، زیرا که :

این گُرْسنه گرگ بی ترحم / خود سیر نمی شود ز مردم .

البته ممکن هم هست که بخشی از باب هشتم گلستان رو برامون بخونه که در اون فرموده:

رحم آوردن بر بدان ستمست بر نیکان، و عفو کردن از ظالمان جورست بر درویشان

خبیث را چو تعهد کنی و بنوازی /              به دولت تو گنه می‌کند به انبازی