ما، قیامت و پاکت های پلاستیکی تجیه ناپذیر

خدا، چند جای قرآن فرموده که به هیچ کس بیشتر از وسع و توان و طاقت همون کس تکلیف نمی کنه.

 این قانون و سنت کلی خدا، راجع به وظیفه ی ما  در برابر طبیعت و محیط زیست هم صدق می کنه. یعنی فردای قیامت، خدا از ما درباره ی انقراض فلان گونه ی جانوری در صحرای آفریقا نمی پرسه. چون ما به احتمال زیاد کار خاصی برای جلوگیری از  انقراض اون گونه جانوری از دست مون برنمیاد.

ولی راجع به این پاکت های پلاستیکی تجزیه ناپذیر حتماً باید جواب پس بدیم. چون می تونستیم به جای این پاکت های سراسر ضرر، از زنبیل استفاده کنیم.

من و شما، فردای قیامت، بابت همه ی درختایی که به خاطر ما تبدیل به کاغذ شدن جواب پس بدیم. اگه اون چیزی که ما روی کاغذ نوشتیم،‌ ارزش قطع شدن یه درختُ داشته باشه که خوش به حالمون. ولی اگه اینجوری نباشه، اون دنیا جواب خدا و اون درختُ چی باید بدیم؟!

مشغول کار مهم بعدی شو

نمی دونم تا حالا خط  های تولید کارخونه رو دیدین یا نه؟

هر خط تولیدی یه تسمه نقاله داره که قطعات روی اون سوار هستن و یکی یکی جلو میان...

اگه آدمی که وظیفه بسته بندی کردن اون قطعات رو داره،‌ شل بجنبه، یا دست از کار بکشه، قطعات همینجور پشت هم تلنبار میشن و کل خط تولید به مشکل بر می خوره...

عمر ما هم بی شباهت به همون تسمه نقاله ی خط تولید نیست ...

خدا، توی  سوره انشراح،  به پیامبر فرموده:

«فَإذا فَرَغتَ فَانصَب»

یعنی چی؟

یعنی وقتی از یه کار مهمی فارغ شدی، مشغول کار مهم بعدی شو!

هر ثانیه، یک ماموریت ویژه

تصور اینکه هر آدمی توی هر روز از زندگیش یه مأموریت ویژه داره، یه مقدار دشواره.

ولی حقیقت اینه که آدم، در هر ساعت و دقیقه و ثانیه عمر خودش هم  مأموریت هایی مخصوص همون لحظات داره که اگه انجامشون نده، قضا میشن....

اما ...

اما اجازه بدید برای بهتر درک شدن موضوع، مقایسه مون رو بزرگ تر کنیم.

یعنی به جای ثانیه ها و دقیقه ها و ساعت ها و روزها، بریم سراغ هفته ها و ماه ها و سال ها...

هر هفته و ماه و سالی از عمر ما ها، با یه دستور کار ویژه به سراغ ما میاد.

مثلاً دستور کار ما توی هفته امتحانات با دستور کارمون توی هفته تعطیلات متفاوته.

دستور کار ماه  صفر هم با دستور کار ماه  ربیع الاولی که قراره بعدش به سراغمون بیاد فرق می کنه.

دقیقاً به همین ترتیب، مأموریت شش سالگی ما با مأموریتمون توی بیست و شش سالگی متفاوته.

کار فردا رو کی انجام بدیم؟

هم هر روز تازه ای که برای ما شروع می شه یه مأموریت ویژه داره، هم مایی که قراره عمری داشته باشیم و اون روزُ  به شب برسونیم.

پس اگه مأموریت  و کار امروز رو به فردا بندازیم،  مأموریت و کار فردا رو کی انجام بدیم؟

کسی که کارهای امروزش رو به فردا موکول می کنه، هم روزهاش رو اسراف می کنه، هم از رودخانه عمر و  قافله زمان  عقب می مونه.

هیچ روزی امروز نمی شه

از قدیم و ندیم گفتن: کار، امروز رو به فردا نیفکن.

چرا؟  چون ما ها که به وجود خدای حکیم ایمان داریم، معتقدیم خدا هیچ مخلوقی رو بی حکمت و عبس و بیهوده نیافریده.

هر مخلوقی با یه مأموریت ویژه با به هستی می ذاره  و روز ها هم از این قانون کلی مستثنا نیستن. آخه روز ها هم  آفریده و مخلوق خدا هستن....

پس:  هر روزی با یه مأموریت ویژه شروع میشه. ماموریت و هدفی که با ماموریت و هدف روزای قبل و بعدش متفاوته...

خدا هیچ  دو تا مخلوقی رو شبیه به هم نیافریده.

پس هیچ روزی هم شبیه روزای قبل و بعدش نیست.

مأموریم به انجام وظیفه

 

 ما مأمور به انجام دادن وظیفه ایم نه حصول نتیجه؛ نمی دونم این جمله رو کی گفته و کجا گفته و به چه منظوری گفته، ولی یکی از مصداق های خیلی خوب اون، همین دعا کردنه.

من و شما مأموریم به دعا و نیایش...

حالا این که خدا صلاح بدونه و روی دعامون مهر استجابت بزنه یا نه، زیاد به ما ربطی نداره. البته دعا هیچ وقت بی نتیجه نمی مونه. نهـــایتش اینه که نتیجه اشُ به جای این دنیا، توی اون دنیا باهامون حساب می کنن.

خلاصه که اثر و نتیجه ی دعا، دیر و زود داره، ولی سوخت و سوز، هرگز!