وقتی دعوای رئال - بارسا، دعوای شیعه -سنی می شود

این بچه های کوچه ی ما، بعضی هاشون طرفدار بارسا هستن، بعضی هاشون طرفدار رئال.

وقتی هم که توی کوچه گل کوچیک بازی می کنن، یه عده شون میشن بارسا، یه عده دیگه هم لباس رئال می پوشن.

یه نخودی هم دارن که گزارشگر می شه و می گه: حالا رئال مادرید گل پنجمُ به بارسا می زنه. رئال مادرید پنج، بارسا چاهار!

کسی اگه ندونه فکر می کنه واقعاًَ توی کوچه ی ما ال کلاسیکو بر قراره.

حکایت دعوای این شبکه های تفرقه اندازی که به اسم شیعه و سنی فعالیت می کنن هم  حکایت همین  ال کلاسیکوی  توی  کوچه ی ماست.  همین ال کلاسیکو تا حالا کلی شیشه از خونه های همسایه ها شکسته!

نمایندگی رسمی خدا روی زمین!

بالای مغازه ش یه تابلوی بزرگ زده بود که «نمایندگی رسمی شرکت فلان »

چند وقت بعد، همون شرکت فلان اطلاعیه داد که این مغازه از ما نمایندگی نداره.

به صاحب مغازه گفته بودن: شرکت که می گه شما ازش نمایندگی نداری.

صاحب مغازه جواب داده بود: شرکت بیخود می گه! ما اولین و تنها نماینده ی رسمی شون هستیم!

حالا حکایت، حکایت بعضی از این شبکه های ماهواره ایه که خودشونُ  تنها نماینده و  مدافع رسمی مذهب شیعه یا اهل سنت می دونن.

بر آتش بیار معرکه لعنت

ذغال، همینجوری الکی و خود به خودی، سراغ و گداخته نمی شه که.

ذغالُ باید سر آتیش نشوند، بعد مرتب اونُ باد زد تا خوب سرخ و گداخته بشه.

اینایی که نسبت  به پیروان مذاهب دیگه کینه و عداوت و بغض و دشمنی دارن، از اولش اینجوری نبودن که.

اینا رو بعضیا با سخنرانی هاشون، با شبکه هاشون، با نوار ها و فیلم هاشون،  سر آتیش نشوندن.  گناه اصلی هم بر دوش همیناست که آتیش بیار معرکه هستن و به اختلافات دامن می زنن.

جنگ زرگری به اسم شیعه و سنی

بهش گفتم: آخه مرد حسابی، حواست کجا بود که دخل مغازه تُ زدن؟!

گفت: به نامردی زدن، به نامردی!

گفتم: چه جوری؟

گفت: دو تاشون  جلوی مغازه ی من، جنگ زرگری راه انداختن و با هم گلاویز شدن. من و چند تا از مغازه دارها رفتیم ببینم ماجرا چیه، سومی شون، دخل مغازه ها رو زد.

 

از شما چه پنهون، وقتی داشت قصه ی خالی شدن دخل مغازه شُ می گفت، یاد جنگ زرگری بعضی از  این شبکه های  ماهواره ای افتاده بودم که به اسم شیعه و سنی، از صبح تا شب با هم دعوا می کنن.  حالا شما حدس بزنید که  اون طرف سومی که داره دخل منابع طبیعی و ثروت های منطقه رو می زنه، کی می تونه باشه. بنده اسم نمیارم!

اسم خودم را می گذارم بیگلا بیگلا

خب سواله دیگه، یه وقتایی برای آدم پیش میاد.

منم سوال پیش اومده برام.  از قدیم و ندیم هم گفتن: ندانستن عیب نیست، نپرسیدن عیب است.

منم  از بعضی چیزا اطلاع ندارم ،  ولی می خوام با سوال پرسیدن،  مطلع بشم.

سوال من اینه:

این شبکه هایی که به اسم اسلام، این همه از علما و مراجع و جمهوری اسلامی انتقادات توهین آمیز می کنن، این شبکه ها چرا یه بار بر ضد آمریکا و انگلیس و اسرائیل چیزی نمی گن؟!

اصلاً اینا اگه یه بار از آمریکا انتقاد کنن، من  رسماً اسم  خودمُ عوض می کنم میذارم «بیگلا بیگلا»!

هنر فحش دادن

ما یه آشنایی داریم مرید یکی از این شبکه های طرفدار تشیع ناب انگلیسیه. یعنی اجازه نمی ده کسی  اسم مدیر و مجری و همه کاره ی اون شبکه رو بدون وضو بیاره.  یه بار توی جمعی در تعریف و تمجید از همون آقا گفت: «ایشون روزی چهار ساعت تمام،  بدون خستگی با مخالفان مبارزه می کنه»

آقا بزرگم همون جا گفت: «فحش دادن که کاری نداره. ما توی گاراژمون یکی رو داریم که می تونه عوض چهار ساعت، روزی  دوازده ساعت،‌بدون خستگی فحش بده، اونم فحش غیر تکراری!»

یعنی هیچ کسی توی جمع اینجوری قانع نشده بود که آقا جون ما جمعُ قانع کرد.

تیغ دادن در کف زنگی مست

یعنی «تیغ دادن در کف زنگی مست»، خطرش  از این کار کمتره.

از چه کاری؟

از اینکه یه آدم مخالف وحدت و طرفدار دشمنی مذاهب با همدیگه، بتونه تریبون پیدا کنه.

حالا این تریبون می تونه سایت باشه، می تونه شبکه ی ماهواره ای باشه، می تونه منبر باشه، می تونه کتاب و مجله و روزنامه باشه.