هر اشتباهی، فقط اولش سخته!

معمولاً آدم بعد از هر اشتباهی،  برای بار اول، دچار یه جور پشیمونی و عذاب وجدان می شه. ولی اگه اون اشتباه برای بار دوم تکرار بشه، دیگه پشیمونی و عذاب وجدان بعدش، به اندازه و شدت دفعه قبل نیست.

زمانی که انجام یه اشتباه، در اثر تکرار، شکل عادت به خودش بگیره، دیگه از اون پشیمونی و عذاب وجدان بعد از اشتباه، هیچ اثری باقی نمی مونه.  اتفاقاً بر عکس.

آدم از انجام کارهایی که براش  تبدیل  به عادت شده، به یه جور احساس رضایت درونی هم می رسه...

یکی از جدی ترین تهدید های عادت های زشت، همین احساس  خوشایند رضایتیه که به همراه دارن....

از خودت حرف بکش

خدا، این قوه ی نطقُ به ما نداده که باهاش فقط وقت بقیه رو بگیریم و  با اونا حرف بزنیم.  این قوه ی نطق و تکلم، یکی از کاربردهاش، خلوت کردن با خودمون و حرف زدن با خودمونه.

یه وقتایی باید بشینیم پای حرفای خودمون. باید ببینیم واقعاً حرف حساب مون، احساس مون، نظرات مون چیه. چرا همیشه بقیه باید مستمع ما باشن؟ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌‌‌

خب یه وقتی هم خودمون بشینیم پای منبر وجدان مون.

چه اشکالی داره؟ شاید توی دلمون یه حرفایی هست که خودمون هم از اونا خبر نداریم.

 

بعضیا هستن که درون شون با اونا غریبگی می کنه. یعنی  حرفاشُ بیرون نمی ریزه و ترجیح می ده سکوت کنه.

اینا باید یواش یواش، از زیر زبون ضمیر و درون شون حرف بکشن.

باید یواش یواش، سر صحبتُ با خودشون باز کنن تا اون ضمیر خاموشی که دارن، یخش آب بشه و به حرف بیاد.

سخته، ولی شدنیه. ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌‌‌