{داستانک قدیمی}
دیشب افطار رو خورده و نخورده، چشماش داشتن سنگین می شدن. نمازش رو که خوند، چائی دومش رو هم سر کشید. بعدش بین خواب و بیداری، دراز کشید پای رادیو تا ببینه خبرُ اعلام می کنن یا نه؟
خبر رو نشنیده، چرتش تبدیل به یه خواب سنگین شد.
سحر، با صدای زنگ ساعت که از خواب پرید، چشماش هنوز التماس خواب داشتن.
اول از همه پارچ شربت آبلیمو رو از یخچال بیرون گذاشت. پیچ رادیو رو که چرخوند، به جای دعای سحر، صدای تازه ای شنید.
الله اکبر. الحمد لللّه. و له الشّکر
خدایا شکرت!
بالاخره چشم مون به جمال هلال باریک و نقره ای ماه شوال روشن شد.
خدایا!
عید رمضانُ هم برای ما، عین ماه رمضان، زیبا و با برکت کن!
خدایا!
داریم می خندیم، چون تو رو داریم. خوشحالیم چون خودت امشبُ برای ما شب عید قرار دادی.
خدایا!
امشب و فردا شب و فردا شبش، خیلی هامون یا مسافریم، یا مسافر داریم. خودت پشت و پناه همه باش.
خدایا!
فردا، وقت نماز عید فطر، برامون نسیم بفرست. نسیمی که صورت های خیس مونُ نوازش کنه. نسیمی که از سمت خودت بیاد و عطر تو رو برامون بیاره.
خدایا!
شکرت! به خاطر ماهی که تموم شد، به خاطر عیدی که داره شروع می شه. تو بهترین میزبانی بودی که به عمرمون دیده بودیم. ما هم سعی کردیم مهمون خوبی باشیم. این سعی با صفا رو از ما بپذیر!
