یه نگاه اگه به اطرافمون بندازیم، دستمون میاد که همه ی اجزای این عالَم، دارن راه خودشونُ می رن و اتفاقا هیچ کدومشون هم راهُ اشتباهی نمی رن.
یعنی هیچ وقت نشده روز و شب، سر اینکه چه موقع از سال باید کوتاه بشن و چه موقع باید بلند بشن، اشتباه کنن.
یا خورشید سر طلوع و غروبش، دچار خطای سهوی بشه...
بقیه ی پرنده ها و چرنده ها هم به همین صورت...
انگار یه دستی هست که داره همه ی این اجزا رو راهنمایی می کنه...
ما، چون اهل نماز و قبله ایم، اون دست هدایت گرُ دست خدا می دونیم.
اسم این هدایتُ هم می ذاریم هدایت عامه...
حضرت موسی وقتی رفت پیش فرعون که بلکه بتونه سر به راهش کنه، فرعون ازش پرسید، خب حالا این خدایی که میگی از طرفش مأموریت داری چه جور خدائیه؟
حضرت موسی جواب داد: «خدای من؟ خدای من ،خدائیه که به هر موجودی ، اون آفرینشی رو که لایقش بوده داده، بعدم اون موجودُ هدایت کرده»
اون هدایتی که حضرت موسی راجع بهش با فرعون حرف زد، همون هدایت عامه ست.
هدایتی که شامل حال همه شده.
خود ما هم وقتی بچه بودیم، اگه سر وقت دندون در آوردیم و سر وقت دندونای شیری مون افتاد به خاطر همین هدایت عامه بود.
هدایت عامه شامل حال همه ی ذره های هستی شده و بعد از اینم می شه...
فقط این وسط یه تفاوتی بین ما و درختای توی باغچه وجود داره.
اون تفاوت اینه که درخت توی باغچه، همون هدایت عامه براش کافیه و احتیاجی به چیز دیگه ای نداره.
ولی ما آدما، چون یه چیزی به اسم اراده و اختیار داریم، در کنار هدایت عامه، یه یه هدایت دیگه هم احتیاج داریم.
یه هدایت ویژه و اختصاصی و پیشرفته تر.
برای همینم هست که سر نماز، رو می کنیم به خدا می گیم:
«اهدنا الصراط المستقیم»
هدایت شده به سمت صراط مستقیم، با هدایتی که کار ابر و باد و درختُ راه می ندازه ، فرق داره!
***********
