هدایت، از اون کالاهائیه که انحصاراً دست خداست.
نمایندگی های توزیعش هم قرآن و انبیا و ائمه و اونایی هستن.
البته جاهایی دیگه هم ظاهراً بساط هدایت فروشی به راهه. ولی اونا جنسشون جنس اصل نیست. یا به کل تقلبیه. یا قاطی داره. عین این چایی هایی که یه مقدارش چایی درجه یکه و بقیه ش معلوم نیست چیه....
خلاصه که غیر خدا و قرآن و انبیا و ائمه ش، کسی راهُ بلد نیست.
الکی دلمون ُ به در خونه ی این و اون خوش نکنیم.
قرآن می گه من هدایت کننده ی اهل تقوی هستم.
خود تقوی هم یه جور هدایته دیگه.
یعنی قرآن فقط اونایی رو هدایت می کنه که خودشون هم برای هدایت خودشون، زحمت کشیده باشن و قدمایی برداشته باشن.
قضیه درست مث دعوت شدن به تیم ملی یا راه پیدا کردن به فلان باشگاه معروفه.
فقط اونایی رو به تیم ملی و باشگاه های معروف راه میدن که خوب تمرین کرده باشن و بازیشون خوب باشه.
ولی توی تیم ملی و توی باشگاه، همون آدما رو دوباره تمرین می دن تا بازیشون بهتر بشه...
هدایتگری قرآن هم یه همچین حکایتی رو داره.
قرآن، خوب ها رو خوب تر می کنه....
میگن پول، پول میاره.
یعنی هر چقدر که بیشتر پول داشته باشی، می تونی پول بیشتری هم به جیب بزنی.
اگه این حرف راست باشه، هدایت هم یه همچین حکایتی داره. یعنی هدایت، هدایت میاره.
یعنی هر چقدر راهُ درست تر بریم، بقیه ی مسیر بهتر نشونمون می دن و بیشتر، دستمونُ می گیرن.
خدا خودش فرموده:
«اونایی که هدایت بشن، هدایتشونُ بیشتر می کنم»
این یعنی هدایت، هدایت میاره.
یه نگاه اگه به اطرافمون بندازیم، دستمون میاد که همه ی اجزای این عالَم، دارن راه خودشونُ می رن و اتفاقا هیچ کدومشون هم راهُ اشتباهی نمی رن.
یعنی هیچ وقت نشده روز و شب، سر اینکه چه موقع از سال باید کوتاه بشن و چه موقع باید بلند بشن، اشتباه کنن.
یا خورشید سر طلوع و غروبش، دچار خطای سهوی بشه...
بقیه ی پرنده ها و چرنده ها هم به همین صورت...
انگار یه دستی هست که داره همه ی این اجزا رو راهنمایی می کنه...
ما، چون اهل نماز و قبله ایم، اون دست هدایت گرُ دست خدا می دونیم.
اسم این هدایتُ هم می ذاریم هدایت عامه...
حضرت موسی وقتی رفت پیش فرعون که بلکه بتونه سر به راهش کنه، فرعون ازش پرسید، خب حالا این خدایی که میگی از طرفش مأموریت داری چه جور خدائیه؟
حضرت موسی جواب داد: «خدای من؟ خدای من ،خدائیه که به هر موجودی ، اون آفرینشی رو که لایقش بوده داده، بعدم اون موجودُ هدایت کرده»
اون هدایتی که حضرت موسی راجع بهش با فرعون حرف زد، همون هدایت عامه ست.
هدایتی که شامل حال همه شده.
خود ما هم وقتی بچه بودیم، اگه سر وقت دندون در آوردیم و سر وقت دندونای شیری مون افتاد به خاطر همین هدایت عامه بود.
هدایت عامه شامل حال همه ی ذره های هستی شده و بعد از اینم می شه...
فقط این وسط یه تفاوتی بین ما و درختای توی باغچه وجود داره.
اون تفاوت اینه که درخت توی باغچه، همون هدایت عامه براش کافیه و احتیاجی به چیز دیگه ای نداره.
ولی ما آدما، چون یه چیزی به اسم اراده و اختیار داریم، در کنار هدایت عامه، یه یه هدایت دیگه هم احتیاج داریم.
یه هدایت ویژه و اختصاصی و پیشرفته تر.
برای همینم هست که سر نماز، رو می کنیم به خدا می گیم:
«اهدنا الصراط المستقیم»
هدایت شده به سمت صراط مستقیم، با هدایتی که کار ابر و باد و درختُ راه می ندازه ، فرق داره!
***********
بهترین مراقب دنیا، خود خداست. خدا اونقدر مهربونه که سر هر امتحانی، جواب ها رو به بنده هاش برسونه. کافیه صداش بزنیم. کافیه ازش بخوایم که راه و گزینه و جواب درستُ به ما بگه. حتماً می گه. خدا همونقدر که مراقبه، راهنما هم هست. سر دو راهی ها، ما رو حیرون نمی ذاره.
مراقبت هر کسی رو که منکر بشیم، مراقبت خدا از خودمون رو نمی تونیم انکار کنیم.
خدایی که یکی از اسم هاش رقیبه و اسم دیگه اش حافظ.
خدایی که نه خواب داره، نه خوراک و خستگی....
همچین خدایی، همیشه ی همیشه مراقب و به پای ماهاست.
گاهی وقت ها سنگ سر راهمون سبز می کنه تا رفتن بی راهه های پر از چاه منصرف بشیم.
گاهی هم درست دم پرتگاه دستمون رو می گیره و می کشدمون عقب.
خدایی که اگه لحظه به لحظه ازمون مراقبت نمی کرد، معلوم نبود چه بلاهایی سرمون می اومد و چه بلاهایی خودمون سر خودمون می آوردیم.
