نوزدهم شهریور ماه، سالروز وفات ابوذر زمان، مرحوم آیت الله سید محمود طالقانیه. کسی که اولین نماز جمعه بعد از پیروزی انقلاب اسلامی رو در تهران اقامه کرد. نماز جمعه، عبادتیه که در اون «عدد» حتماً شرطه. یعنی تعداد نمازگزار ها حتماً باید از یه عددی بیشتر باشه. نماز جمعه، عبادتیه که حتماً باید به صورت گروهی و به جماعت اقامه بشه.
توی این عالم، هر چیزی، یه حقیقت و باطنی داره. حقیقت و باطن روز جُمعه، مقام جَمعه. مقام جمع، همون مقام بقائه. آدما هر چقدر که به مقام جمع نزدیک بشن، موندگار تر می شن. دوری از مقام جمع، یعنی تفرقه و تشتت و چند دستگی و تنهایی. دوری از مقام جمع، آدما رو به سمت زوال می بره. تا حالا هیچ کسی از دور هم بودن و گروه بودن دق نکرده. ولی تنهایی، آدما رو دق می ده!
حقیقت و باطن روز جُمعه، مقام جَمعه. جمعه، روز با هم بودن و کنار هم بودنه. نمود بیرونی مقام جمع، نماز جمعه ست. وقتای دیگه هر کسی یه جایی نماز می خونه. ولی برای نماز جمعه همه باید یه جا جمع بشن. به احترام نماز جمعه، حتی نماز های جماعت هم تعطیل می شن. نماز جمعه، فرصتیه برای راه یافتن به مقام جمع. همون مقامی که آدما رو از زوال به سمت بقا می بره.
خطبه های نماز جمعه رو از رادیو هم می شه شنید. نماز جمعه رو از تلویزیون هم می شه دید. ولی با شنیدن و دیدن خطبه ها از رادیو و تلویزیون، ما رو به مقام جمع راه نمی دن. شنیدن خطبه ها فقط بخشی از حقیقت نماز جمعه ست. بخش مهم دیگه ی نماز جمعه، همون جمع شدن و یکی شدن آدماست. خود همون جمع شدن مردم در مصلای نماز جمعه، برکت ها داره. کسی که در اون جمع حاضر نشه، از این برکت ها محروم می شه.
بین مناسک حج و نماز جمعه شباهت های زیادی وجود داره. هر دو عبادت جزء نمادهای بیرونی مقام جمع هستن. مقام جمع، همون مقام وحدت و دور شدن از کثرته. در حج هم همه به یک نوع اتحاد می رسن. همه یک شکل و یکدل می شن. در احادیث از نماز جمعه به حج فقرا تعبیر شده. پیامبر و اهل بیت به هر کسی که امکان حج رفتن نداشت، می فرمودن: به جای حج، به نماز جمعه برو.
وقتی خطبه های نماز جمعه به پایان می رسه، تا مرتب شدن صف ها برای اقامه ی نماز، لحظاتی طول می کشه. امام صادق فرموده: در این لحظات، هر دعایی که بکنیم مستجاب می شه. حیفه اگه این فرصت استثنایی رو از دست بدیم. فرصتی که در طول هفته، فقط یک بار به دست میاد.
