خدا این بازیگری را دوست دارد

درسته که بعضیا به نیت فریب و دوز و کلک نقش بازی  می کنن.

ولی بازی کردن بعضی از نقشا، نشونه ی بزرگواریه.

مورد داشتیم طرف هم خسته بوده، هم بی حوصله. ولی نذاشته بقیه بفهمن. براشون نقش یه آدم سر حالُ بازی کرده. یه آدم پر حوصله.

مورد داشتیم طرف بابت یه موضوعی نگران بوده، ولی به روی خودش نمی آورده. بقیه فکر می کردن این چقدر آرومه. چقدر بی خیال و خوشحال.

مورد داشتیم طرف دستش تنگ بوده. ولی برُوز نمی داده. هر جوری بوده صورتشُ سرخ نگه می داشته.  آبرو داری می کرده.

خدا اینجور نقش بازی کردن ها رو دوست داره. خیلی دوست داره.

بوفالوی زرین شب خواستگاری

یعنی نقشی که بعضیا توی جلسه ی خواستگاری بازی می کنن،  شاهکاره!

دست کم کم، هشت تا سیمرغ بلورین و چهار تا خرس نقره ای و  پنج تا میمون طلایی و  هفت تا بوفالوی زرین داره.

البته بعضیا بعد از حصول توافق و گرفتن بله، دست از نقش بازی کردن بر می دارن.

ولی بعضیای دیگه حالا حالاها باید نقش بازی کنن. کات بی کات!

آبرو داری به سبک اقدس خانم

می گفت: ما توی فامیل مون یه اقدس خانم داریم، کارش گرم کردن مجالس فوت و ترحیم و یادبوده. به جای نزدیکان تازه گذشته شیون می کشه. یعنی برای آدم صد و سه ساله جوری شیون می کشه که همه فکر می کنن جوون بیست و سه ساله بوده.

توی فامیل ما هر کسی که فوت کنه، چشم صاحبان عزا به دره که ببینن اقدس خانم کی پیداش می شه. آبروئیه برای فامیل!

صبحا که از خواب پا می شیم، نقاب به صورت می زنیم

همین چند روز پیش دیدمش. یه کت و شلوار پوشیده بود، رسماً مال سی سال پیش. بوی نفتالین می داد. یه جفت کفش پاره پوشیده بود، عین کفشای میرزا نوروز.

حالا ایناش به کنار!

با موتور گازی اومده بود تو خیابون. یه سری اسناد و مدارک هم دنبالش بود، همه رو ریخته بود توی پاکت نایلونی.

گفتم: خدا بد نده؟! نبینمتون با این حال و روز.

گفت: مشکلی نیست! دارم می رم اداره ی مالیات. می خوام دلشون رحم بیاد! بلکه اظهار نامه ی منُ  قبول و باور کنن!