صبحا که از خواب پا می شیم، نقاب به صورت می زنیم

همین چند روز پیش دیدمش. یه کت و شلوار پوشیده بود، رسماً مال سی سال پیش. بوی نفتالین می داد. یه جفت کفش پاره پوشیده بود، عین کفشای میرزا نوروز.

حالا ایناش به کنار!

با موتور گازی اومده بود تو خیابون. یه سری اسناد و مدارک هم دنبالش بود، همه رو ریخته بود توی پاکت نایلونی.

گفتم: خدا بد نده؟! نبینمتون با این حال و روز.

گفت: مشکلی نیست! دارم می رم اداره ی مالیات. می خوام دلشون رحم بیاد! بلکه اظهار نامه ی منُ  قبول و باور کنن!