قرآنُ که بخونیم و بگردیم، می بینیم خدا کلمه ی «فصل الخطابُ» فقط یه جا به کار برده.
خدا توی سوره ی صاد می گه: «ما به داوود حکمت و فصل الخطاب بخشیدیم»
از همین آیه می شه فهمید که بین حکمت داشتن و فصل الخطاب داشتن یه رابطه ای وجود داره.
به نظر من، کلامی نافذه و فصل الخطاب می شه که حکیمانه باشه.
و الا همه ی ماها، حرفی رو که اولش با آخرش نمی خونه و تناقض داره، از این گوش می شنویم و از اون گوش بیرون می دیم و فراموش می کنیم.
بعید می دونم بین ما کسی باشه که اصطلاح «فصل الخطاب» به گوشش نخورده باشه.
میگن فلانی، حرفش، کلامش، فصل الخطابه.
یعنی درست در شرایطی که هر کسی داره چیزی می گه و همه برای هم ساز مخالف می زنن، فلانی اگه حرفی بزنه، همه قبول می کنن و دعوا تموم می شه.
حالا واقعاً چه جوریه که بعضیا حرفشون فصل الخطاب می شه؟!
چه جوریه که کلام بعضیا اینقدر نافذه و کسی روی حرفشون حرفی نمی زنه.
چرا توی بعضی از خونه ها، حرف بزرگ تر خونه فصل الخطابه و توی بعضی از خونه ها نه.
اگه حواستون هم مث گوش تون با منه و زحمتی نیست، یه مقدار به این سوال ها فکر کنید!
