اتفاق نظر سلیقه های مشترک

آدما، سلیقه هاشون با همدیگه فرق می کنه.

ممکنه یکی از یه غذایی خوشش بیاد، ولی یکی دیگه اون غذا رو خوش نداشته باشه.

یا یکی طبعش سرد باشه، یکی دیگه گرم.

یکی رنگای روشن دوست باشه، یکی رنگ های تیره تر.

ولی اینجوری نیست که همه ی علاقه ها و سلیقه های آدما با همدیگه متفاوت باشه.

ما آدما، با وجود سلیقه ها و علایق متفاوت مون، یه سری علایق و سلایق مشترک هم داریم.

همه ی آدما،  یه ساختمون، یا یه اثر هنری  کاملُ به یه ساختمون یا اثر هنری  نیمه کاره و ناقص ترجیح می دن.

همه ی آدما  نسبت به شنیدن یه خبر با جزئیات کامل، علاقه ی بیشتری دارن تا یه خبر نصفه نیمه  و ناقص.

آدما،  از هر چیزی،  شکل بهتر و کامل تر  اونُ می خوان و این ویژگی مشترک، ریشه در فطرت خدایی اون ها داره.

شاید قد و وزن و نژاد و رنگ و لهجه ی آدما متفاوت باشه،  ولی فطرت همه ی اون ها یکسان و خدائیه.

علاقه ی آدمیزاد به چیزهای بهتر و کامل تر، یکی از راه های قرآن برای دعوت انسان ها به ایمان و معنویته.

خدا توی قرآن، خطاب به همه ی انسان ها،  توی هر قرن و قبیله ای که باشن می گه:

اگه زندگی بهتر و  با دوام تر می خواید،‌ راهش ایمانه.

اگه دانش بهتر و کامل تر می خواید، پیش خدا و انباست.

اگه  طالب نعمت  و سلامت بهتر و بیشتر و کامل ترید، راهش بندگیه.

اگه طالب نورید، خدا نور آسمون ها و زمینه.

دنبال هر خیری که هستید، کامل ترین شکل اون خیر پیش خداست.

اشتباهی، جای دیگه نرید! ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌  

 

کارگرهای بی مواجب بی چاره

کسی که دست به شایعه سازی می زنه، یا به فکر جیب خودشه و نونش توی همین شایعاته، یا می خواد از یکی انتقام بگیره و دلش خنک بشه، یا حوصله ش سر رفته و می خواد سرگرم بشه...

ولی آدم ساده و از همه جا بی خبری که هر چی رو می شنوه، فوراً  توی  تاکسی و محیط کار و وبلاگ و صفحه شبکه اجتماعی خودش بازنشر می ده، معمولاً هیچ نفعی از این کارش نمی بره.

همچین آدمی، خودش رو به کارگر بی جیره و مواجب  اونایی تبدیل می کنه که نونشون توی همین شایعاته....

دو راهی حق و منفعت

تا حالا هزار بار شنیدم که اگه همه ی ماشین ها، توی لاین خودشون برونن و صبور باشن و  مدام لاین عوض نکنن، گره ترافیک زودتر باز می شه  و همه ماشینا زودتر به مقصدشون می رسن.

ولی ...

ولی بازم خیلیا به خاطر اینکه صد  پنجاه متر  از ماشینای دور و برشون جلوتر بیفتن، مدام لاین عوض می کنن  تا گره ی ترافیک کورتر بشه و  خودشون و بقیه دیرتر برسن.

ماجرای حق هم تقریباً یه چیزی شبیه همینه.

اگه همه ی آدمای دنیا تن به حق بدن، منافع همه شون تأمینه. ولی بعضیا به شوق منافع زودتر و بیشتر، دنبال ناحق می رن و منافع بقیه و  خودشونُ به خطر میندازن.

انسان، ذاتاً یه مقدار عجوله و با این عجله، کار دست خودش و بقیه می ده!

همه ی ماها به خاطر فطرت خدائیمون، حقُّ دوست داریم.

اما ماها، توی وجودمون یه علاقه دیگه هم داریم که اونم  خود خدا توی وجودمون تعبیه کرده.

اون علاقه ی دیگه، علاقه به خودمونه.

یعنی ما همونجوری که حق رو  دوست داریم،  خودمونُ هم دوست داریم.

امان از اون روز و ساعتی که یه آدم،‌ احساس کنه که بین علاقه ش به حق و علاقه ش به خودش،  تضاد وجود داره.

امان از اون وقتی که یه نفر احساس کنه مجبوره از بین این دو تا علاقه یکی رو انتخاب کنه!

تضاد و تعارض بین منافع شخصی و حق، از جنس سرابه.

یعنی توی باطل، برای هیچ آدمی،  هیچ نوع منفعت پایداری وجود نداره.

از همون روز اولی هم آدم  و حوا پاشونُ روی این کره ی خاکی گذاشتن، تا همین الآن،  هر آدمی که  به خاطر منافع خودش و بقیه پشت به حق  کرده بعداً پشیمون شده و دود این پشت کردن به حق،  دیر یا زود به چشمش رفته.

پشت کردن به حق، مث شنا کردن خلاف جهت رودخونه ست.

مث راه رفتن بر خلاف جهت پله های برقیه. اولش شاید سرگرم کننده باشه،‌ ولی دیر یا زود ما رو از نفس میندازه!

با خودت کشتی بگیر

اینکه می گن حرف حق تلخه، تلخیش مال وقتیه که به ضرر آدم باشه،

و الّا وقتی که نون و منفعت آدم توی گفتن حرف حق باشه، حق اون قدر شیرین می شه که هیشکی حاضر نیست از خیر شهد و شکر حق گویی بگذره.

ولی آدم نباید به خاطر نون و منفعت خودش بیفته دنبال حق.

آدم باید طرفدار حق باشه، حتی اگه با حق گویی، نون خودش و فامیل و دوستاش آجر بشه.

حق، طرفدار و هواخواه پاره وقت نمی خواد!

از مولا علی (ع ) روایت شده که فرمود: حق گو باشید، حتی اگر این حق گویی بر علیه خودتان باشد!

 

انجام دادن کاری که همه بلدن انجامش بدن، هنر نیست.

هر کسی هم  هنرمند نمی شه . هنرمند، کارایی بلده که هر کسی از عهده ش بر نمیاد.

گفتن حق، وقتی به ضرر خود آدم باشه، یه جور هنرمندیه.

درست به این می مونه که یه نفر، با خودش کشتی بگیره و خودشُ خاک کنه.

خیلیا اصلاً بلد نیستن با خودشون کشتی بگیرن و کلنجار برن.

خیلیام وقت کلنجار رفتن و کشتی گرفتن با خودشون، زورشون به خودشون نمی رسه.

هر کسی از این هنرا نداره که بتونه خودشُ زمین بزنه و خاک کنه.

از امام صادق روایت شده که فرمود:

سه نفرند که نزدیک‌ ترین خلق به خداى عز و جل در قیامت‌ اند. یکى از آنان مردى است که در آنچه به زیان و سودش بود حق گفته است.

 

وقتی از یه بازیکن یا یه مربی خوش مون نمیاد، عیب هاشُ درشت می بینم. ولی  نقاط قوتش به چشم مون نمیاد.

عوضش یه وقتایی از یه باریکن یا مربی خیلی خوش مون میاد. اون وقته که شاید عیب ها و ضعف هاشُ هم هنر و حُسن ببینیم.

 دو جا هست که حق گویی و حق بینی ، سخته. خیلی سخت.

یکی وقتی که حرف حق، بر ضد کسیه که دوستش داریم. یکی هم وقتی که حرف حق، به نفع کسیه که ازش خوش مون نمیاد.

مومن واقعی کسیه که همیشه اهل انصاف باشه. چه موقع انتقاد، چه موقع تعریف و تمجید.  اگه عیب ها رو می گه، حسن ها رو لاپوشانی نکنه. و اگه مشغول تمجید از نقاط قوته، نیم نگاهی هم به نقاط ضعف داشته باشه.