من نمی گم خدا اصلاً اهل مچ گیری نیست.
ولی خدا اگه گاهی مچمون رو هم گرفته، مچ گیریش هم از سر دلسوزی بوده.
خدا مچمون رو گرفته که به هوش بیایم و حواسمون رو جمع کنیم.
می خواسته چشم هامون رو باز کنیم و از خواب خرگوشی بیدار بشیم.
به قول قدیمی ها: سخت گیری و مالش خدا هم یه جور ترحم و نوازشه.
خوش به حال اون هایی که حواسشون به این جور چیز ها جمعه و وقتی خدا بهشون سخت می گیره، دقت می کنن تا بینن پشت اون سختی ها چه پیغامی داره از عرش براشون مخابره می شه....
خدا، فرشته
های رقیب و عتید داره. فرشته هایی که همیشه
ی خدا، مشغول نظارت و ثبت رفتار و گفتار و کردار و ذهنیت های ما هستن. فرشته
های همیشه حاضری که با همه وجودشون حواسشون به ماست و روز قیامت نسبت به خوبی ها و
بدی های ما شهادت می دن .... ولی کاش
فقط قرار بود فقط همین فرشته ها ناظر ما باشن... مراقب
های دیگه ای هم وجود دارن که ما از اون ها
غافلیم. نظارت
هایی که فقط چند لحظه فکر کردن به اون ها، کاری می کنه تا سر آدم سوت بکشه ...
من و تو گاهی فکر می کنیم زمین و در و دیوار، مرده هستن و سهمی از احساس ندارن.
ولی وقتی سراغ آیه های قرآن می ریم، تازه یادمون می افته که هیچ ذره ای از هستی مرده نیست.
یادمون می افته در و دیوار هم احساس و شعور دارن و مشغول تسبیح خدا هستن.
برای همین هم مراقب ما هستن و یه روز مثل فرشته های ثبت اعمال، نسبت به خوب و بد ما گواهی می دن ....
اگه از خوبی مون گزارش بدن که خوش به حالمون و اگه از بدیمون بگن، خدا بهمون رحم کنه....
اصلاً کاش فقط زمین و آسمون و در و دیوار مراقبمون بودن، کاش!
قضیه اونجاست که دست و پا و چشم و زبون و تک تک سلول ها و اعضای بدن خودمون هم مراقب ما هستن ...
اعضایی که ما فکر می کنیم مال ما هستن و به فرمان ما، ولی واقعیت چیز دیگه ایه....
واقعیت اینه که دست و گوش و چشم و پای ما، بیشتر و پیش تر از اونکه مال ما و به فرمان ما باشن، مال خدا هستن و به فرمان خودش....
برای همین هم وقتی خدا بهشون دستور نظارت بر ما رو داده باشه، طبق دستور عمل می کنن ...
بعضیا نظارتُ به استصوابی و استطلاعی و انواع قلمبه سلمبه ی دیگه تقسیم می کنن. ولی به نظر من، دو جور نظارت داریم.
من اسم یه جوره اش رو می ذارم نظارت دلسوزانه.
با این حساب نظارت نوع دوم می شه نظارت مچ گیرانه.
توی نظارت دلسوزانه، مراقب فقط و فقط نیت دلسوزی داره.
یه ناظر دلسوز حتی گاهی دلش نمیاد یه تار مو از سر کسی که مراقبشه کم بشه.
نظارت مادرانه، همچین نظارتیه.
ولی نظارت مچ گیرانه زمین تا آسمون با چیزی که گفتیم فرق می کنه.
ناظر دلسوز، اجازه نمی ده طرفش اشتباهی بکنه، اما ناظر و مراقب مچ گیر صبر می کنه تا طرف اشتباه کنه و بیفته توی تله. اون وقته که با ابزار جریمه و مجازات و سرزنش به سراغش می ره.
خواستم بگم ما توی زندگیمون هم ناظر های دلسوز داریم، هم مراقب های مچ گیر.
معلمی که کنار دستمون می نشست و بهمون رانندگی یاد می داد، یه مراقب دلسوز بود. ولی دوربین کنترل نا محسوس راهنمایی و رانندگی، می تونه یه ناظر مچ گیر باشه...
مهم اینه که بدونیم وجود هر دوی این نظارت ها، لازمه و ضروریه ....
هر کدوم از ماها ، یه سری ناظر مچ گیر و ناظر دلسوز داریم. خدا هم یکی از اون مراقب هائیه که داریم و همیشگی ترین و مهم ترینشون هم هست.
حالا سؤال اینجاست که نظارت خدا بر ما چه جوریه؟
خدا برای ما اهل دلسوزیه یا مچ گیری؟
راه و رسمی که توی زندگی انتخاب می کنیم، بستگی به جوابی داره که به این سؤال می دیم.
البته هستن آدم هایی که خیال می کنن خدا اصلاً ما رو یادش نیست. چه برسه به اینکه بخواد ناظر و مراقبمون هم باشه...
اینم برای خودش یه طرز فکره و یه سبک زندگی رو هم به دنبال داره ....
ولی شکر خدا، من و شما، اینجوری فکر نمی کنیم...
