ماشینت وسط جاده یه عیبی پیدا می کنه، نه خودت بلدی درستش کنی، نه تا ده کیلومتر جلوتر تعمیرگاه و تعمیرکاری پیدا می شه.
تصمیم می گیری اون ده کیلومتر رو خیلی نرم و یواش با ماشین کنار بیای و زیاد با فشار دادن پدال گاز بهش فشار نیاری.
توی جاده ای که همه حدا اقل سرعتشون صد به بالاست، شما خط کناری رو می گیری و اون ده کیلومتر رو با سرعت سی کیلومتر بر ساعت، نرم و یواش و لاک پشتی طی می کنی.
«مدارا» یه معنیش همینه.
انعطاف پذیری، به معنی وادادگی و انفعال و تسلیم و عقب نشینی نیست.
اگه بخوایم بین انعطاف پذیری و استقامت داشتن رابطه برقرار کنیم، باید بگیم انعطاف پذیری یعنی استقامت نرم.
حکایت آدم انعطاف پذیر، حکایت یه ماشینه. ماشینی که موانع و چاله چوله ها و ناهمواری های مسیر، اونُ از رفتن و رسیدن به مقصد منصرف نمی کنه. اما همون ماشین برای رد شدن از بین موانع و ناهمواری ها، در مسیر مستقیم خودش به سمت مقصد، گاهی به راست می رونه و گاهی به چپ.
از پیامبرمون روایت شده که فرمود:
حکایت مومن مانند ساقه ای کاشته شده است.
باد از هر سو که بوزد آن را خم می کند، اما چون باد ساکت شود، ساقه باز هم راست شود.
وقتی این حدیثُ خوندم با خودم گفتم: توی جنگ میون باد و ساقه ی نورس، اونی که دست آخر کوتاه میاد و تسلیم می شه باده. مگه نه؟!
