انصافاً طعم پلوی مزعفر و جوجه ی زعفرونی و کباب دنده ی مجلل ترین رستوران های دنیا هم، عمراً به پای طعم و عطر قیمه و قرمه ی هیأت برسن. خوردن غذای نذری یه صفایی داره که توی هیچ تالار و رستوران 5 ستاره ی ای پیدا نمی شه.
غذای نذری امام حسین، لپه و لوبیاش با عشق پاک شده.
سبزی و گوشتش با عشق، تمیز و خرد شده.
زیر دیگ ش با عشق روشن شده.
همچین غذایی، خوردنش هم عشق می خواد. یه وقتایی باید یه ساعت توی صف بایستی تا نوبتت بشه. یه وقتایی شاید حتی بعد نیم ساعت توی صف موندن، بفهمی غذا بهت نمی رسه. ولی اون حسرتی که بعد از تموم شدن غذا می خوری، خودش قد یه دنیا ارزش داره.
